En dan was er in één zaaltje: South West Bank Landworks, Collective Action and Sound; Die andere brandhaard op de wereld. Klein, met weinig middelen gemaakt. Over een zonnebloemveld, uit de kale grond als teken van hoop opgekweekt. Hoe er vroeger vissen werden gebarbecued in het zand. Over de olijfbomen als ankers in het landschap, de oudste is 4500 jaar.
Hoe de jonge generatie oude dansen leren en muziekinstrumenten bespelen, een indringende stem over heimwee, het landschap, het willen blijven, kunnen wonen…
Australische soldaten die tussen de granaatscherven aardappelen schillen, een bewerkte, samengestelde foto in lagen met drie generaties Palestijnen en schemeringen van de grond die ooit van hen was, een moestuin met de oorspronkelijke oergewassen, die er van oudsher geteeld worden, waarvan je nu niet meer weet of deze nog zo bestaat en of dit land nu geconfisqueerd is door Israël …
Wel heel goed dat deze tentoonstelling ėn Palestina dus, een plek heeft in de Biënnale.
