De kippen hebben hier een ideaal leefgebied; zo wil ik ook wel een eitje leggen. ‘Je kunt ook wel snijbiet meenemen, zoveel als je wilt’, mailde I. Uuuh?…geen snijbiet gezien. Bleek deze helemaal overwoekerd door onkruid, tezamen met de prille wortelplantjes en de pastinaak. Héél tevreden stemmend om al die plantjes weer lucht te geven en paadjes te maken. In de verte het ooievaarsnest. In de kas de belofte van uitbundige groei: in September zal er geen spiraal te zien meer zijn, de kas donker overwoekerd, vol tomaten. Het zal er waarschijnlijk dan ook naar basilicum ruiken.
De zwarte vlek, waar het Paasvuur brandde. Hier zal geen gras meer gaan groeien.
Vanuit ooievaarsperspectief snap ik wel dat dit koppel zich toch veilig blijft voelen op hun nest, dat in de loop der jaren aan hoogte heeft verloren: de populier is bij een storm door midden gekrakt. Toch ziet het geheel er best beschut uit; in hun eigen populierenbosje. Ze voeden hun jong, eentje dit keer, de ingebakken taak van ouders. Een mooie avond met een gesprek dat daar ook over ging: over verantwoordelijkheid, zorg dragen en groei.
