Er bleek een 24-uursstaking te zijn van de vaporetto, alleen af en toe de noodzakelijke diensten, vandaar de ‘oude sfeer’, vind ik, op deze foto, een bijna leeg Canal Grande. Of misschien komt het door de regen en het soort licht dat dit geeft.
Het uitzicht uit mijn tent, de madeliefjes bloeien. En ik ga de klaprozen bijhouden, op weg naar de zee, die ik hier nog nooit zo grijs heb gezien.
Ik was in het Pallazo Bembo voor de tentoonstelling Personal Structures, vlakbij de Rialtobrug. Ik ga er al jaren heen, kijken of er iets is wat raakt: het is een bonte mengelmoes van kunstenaars uit Europa, de kwaliteit is wisselend. Nu kwam bij binnenkomst dit wel meteen aan: de melancholie.
En de uitstraling van deze vrouw, met een grote druiventros in haar hand. Ze blijkt 90 jaar te zijn, Fritz heet ze, de schoonmoeder van de fotograaf Laurie Blakeslee.Haar kinderen snappen achteraf niet, hoe ze deze tuin bij kon houden, achter het huis in Idaho, met een fulltime baan. Ze bewerkt de moestuin al 50 jaar. Haar partner Stephanie, heeft de liefde voor tuinieren van haar moeder overgenomen, ze werken er nu samen in. Grappig, ik dacht echt dat het eerst om haar zóón ging. Een ode aan de moestuin; het houdt haar vitaal.
En dit kwam helemaal binnen: het zijn foto’s van mensen in hun kist.
Die foto’s vanaf het San Marcoplein heb ík natuurlijk al eerder vergelijkbaar zo gemaakt.
Maar nu zitten ze ook in dit blog.
En toen was het weer avond en typ ik in het donker in mijn voortent. Ik moet de iPad sluiten, zegt deze, want de batterij is bijna op.
