Het blijft opmerkelijk, de schijnbare contrasten en tegenstellingen in het werk van vriend T. Deze bananen bijvoorbeeld, komen uit de serie ‘Verstilling’. En toch; ze zijn tegelijk ook ‘vleselijk’, actief in de ruimte aanwezig.
En dan de héél grote doeken, die hij ‘Kleurimpressies’ noemt. Je kijkt naar heel veel stippeltjes, laag op laag, ik word er in ieder geval vrolijk van, maar tegelijk zuigt het je ook mee naar een werkelijkheid die onder of dieper dan de oppervlakte ligt, terwijl het juist lijkt dat je alleen maar oppervlakte ziet.
Dit thema komt terug in het werk dat vandaag, 26 Mei, nog te zien is in zijn atelier (Ketelstraat 3, Horst, Groesbeek, naast de witte kerk; geen toeval zou je bijna kunnen zeggen.) Pas wanneer je er een foto van maakt, zie je dat het gezichten zijn. Het heet ‘Extase’ en in de info erbij refereert hij aan het gezicht van Theresa van Avila in extase in het beeldhouwwerk van Bernini. Maar wanneer je binnenkomt, dan zie je de gezichten niet, er zijn alleen maar dynamische puntjes en uitvergrote pixels.
Pal daartegenover, als je je omdraait, dit werk. Qua uitstraling uit een hele andere sfeer komend. Je kijkt naar geschilderde scènes die zelf prikkelend zijn in meerdere opzichten. Het zijn speelgoedpoppetjes, waar toch leven in zit, en ze liggen op een theedoek en een spijkerbroek. Erachter twee foto’s van broeken aan een lijn: hier komen verstilling en verlangen samen; Extase. De schilderijen lijken weg te kunnen lopen, op hun driepoten.
En dan wordt je uitgenodigd om zelf afbeeldingen te maken, uit een doos vol poppen en attributen. Gezellig spelen. En tegelijkertijd denk je: Ja, waarom wordt er doorgaans gevochten met die ‘action men?’ Waarom lijkt de wereld van Barbie alleen maar roze en suikerzoet? Wat speel ik, wie ben ik?
