Voor de laatste keer een rondgang over de hoofdtentoonstelling in Guardini. Elke keer vallen mij weer andere werken op. Nu ervaar ik de rijkdom aan perspectieven die gegeven is op het thema: Foreigners Everywhere. Er zijn heel veel homoseksuele kunstenaars en zij brengen hun eigen perspectief mee; ook die van het ongemak, het vinden van ontmoetingsplekken. Foto’s die gemaakt zijn door een sleutelgat, hoe het is om in een bioscoopje te zitten, hopend op iets fijns, dát veel homo’s nog altijd een stiekem leven leiden: Vreemdeling zijn in eigen stad en ‘thuis’.
Dan is er het perspectief waar de kunstenaar die vluchten moest om politieke redenen en altijd toch blijft verlangen naar waar hij vandaan komt. Weg uit Libanon en nu levend in Saoedi Arabië: de woestijn wordt een plek van verlangen, waar een eigen stad in gevisualiseerd wordt: Vreemdeling zijn door de oorlog en de politiek.
Er is ook héél veel werk van kunstenaars die niet meer kunnen wonen in hun oorspronkelijke leefgebied, doordat deze in toenemende mate bedreigd wordt door de klimaatverandering en het kapitalistische westen dat de grond exploiteert, zoals in de Amazone. Zij laten een wereld zien, die er ook niet meer is: de rijkdom aan planten en dieren, de eigen kalender en tijdsbeleving die daarbij hoort. Vreemdeling zijn, verdreven van je leven in de natuur, nog één met dieren en planten.
Een hele zaal gevuld met werk van een vrouw (Aloïse) die haar leven lang in een psychiatrische kliniek heeft doorgebracht. Ze kleurt en tekent vrouwen; ik zie een vrouwelijke versie van het bezoek van de Drie Koningen aan Maria en kindje Jezus. De vreemdeling die niet kan functioneren in de ‘normale samenleving’, maar zoals ieder mens een weg zoekt naar vitaliteit en levenslust.
