Er zijn honderd portretten, elk van een gerenommeerde kunstenaar van over de hele wereld, buiten het witte Westen om. Ze vormen een soort van nieuw archief: om te kijken waar nooit eerder gekeken is. Behoudens een ‘uitschieter’, zoals Frida Kahlo, die ook met een klein portret aanwezig was.
Er is een zaal vol abstract werk. Ook hier geldt: elk vertegenwoordigt één kunstenaar met ieder een eigen wereldbeeld dat door migratie en een mix van culturen los is gezongen van het abstracte werk in strakke lijnen en primaire kleuren van het Westen.
Er was één werk dat mij bijzonder raakte, ik kreeg er meteen een heel warm gevoel bij. Het bleek van een Indonesische kunstenaar, die ook nog eens beïnvloed is doordat hij vier jaar op Bali woonde. Hoe beeldtaal zomaar kan spreken.
Ik doe er de beschrijving bij. Om te onthouden hoe gedegen elke kunstenaar geïntroduceerd wordt. Er zijn honderd auteurs ingeschakeld om dit zo voor elkaar te krijgen. Je leest over de gehele carrière en welke focus deze heeft en de beslissingen die een kunstenaar daarin heeft gemaakt.
