Gisteren stapte ik de bus uit voor de Sionsabdij in Diepenveen. De 200 meter naar het klooster zelf is een tunnel van bos, waar de vogels krachtig en heftig aan het fluiten waren. Ik dacht: dit is de bedoeling dat er gebeurd: bij elke stap die je zet, richting de abdij, laat je het gewoel van de wereld los, en richt je je aandacht naar datgene of diegene die men God is gaan noemen.
God: het mysterie van liefde dat ons omringt, waarin we gedragen zijn, die er is in elke ademhaling die we halen en weer afgeven, die in ons is, die wij gedeeltelijk zijn: de mogelijkheid om beeld van God te zijn, want zo heeft 'hij' dat bedacht in den beginne volgens Genesis, het eerste boek van de bijbel.
Als God werkelijk zó dichtbij is, er overal is, dan is zo'n gang naar een klooster in feite niet nodig. Al helpt het wel. 200 meter bos en afgelegenheid is wel mooi, maar bij de Clarissen in Nijmegen, die op de hoek van twee straten wonen temidden van een volksbuurt, gebeurd het bij wijze van zeggen, als iemand de voordeur opent en je in de stilte van hun halletje staat, een deur verwijdert van de woonruimten van 14 zusters, met boven, in het hart de kapel.
Maar ja: de stilte, de plek van God in het NU, die bewaard wordt in kloosters, is een teken van God voor de drukke buitenwereld, maar is van binnenuit gezien ook deels schone schijn. Binnen wonen mensen met hun drukte en gedoe, en het vraagt heel veel inspanning en muizenissen om die stilte, die plek van God, voor de ogen van de buitenwereld in stand te houden. Men heeft het druk, soms te druk om werkelijk God toe te laten in het persoonlijke leven.
God... het is maar een woord. Een ieder die een pas op de plaats maakt, diep ademt en als symbool wellicht eens op een gong slaat, of een belletje laat klinken, een ieder kan elk ogenblik opnieuw ter plekke zich omarmt en gedragen ervaren in een liefde die alle woorden overstijgt. Gratis en voor niks: je helemaal Levend voelen, Gekend, Bewaard: niks van jou gaat verloren in Gods hand.
We lazen met 20 mensen uit het hele land paragraaf nr 62 uit het Commentaar op het Hooglied van Willen van St Thierry(1075-1148). En daar staat het: 'Zuiver u, oefen u in totale gerichtheid en u zult het Koninkrijk Gods vinden in u zelf (...) Het is de goedheid rondom u, die al aan het werk is."
Zo simpel in feite: een fluitje van een cent: het is gewoon een kwestie van DOEN.
Toch vraagt het wel iets van je: de stemmen in jezelf te laten betijen, zien dat het alleen maar wat stemmen zijn van jezelf die je beletten om te luisteren en alert te ervaren. Die stemmen moeten eerst gehoord worden en de mogelijkheid krijgen om te gaan rusten. Naast plekken die je leiden naar de stilte, is het wellicht aardig als er ook mensen zijn die dat doen. Mij lijkt de tijd rijp voor de STILTE-coach.
God: het mysterie van liefde dat ons omringt, waarin we gedragen zijn, die er is in elke ademhaling die we halen en weer afgeven, die in ons is, die wij gedeeltelijk zijn: de mogelijkheid om beeld van God te zijn, want zo heeft 'hij' dat bedacht in den beginne volgens Genesis, het eerste boek van de bijbel.
Als God werkelijk zó dichtbij is, er overal is, dan is zo'n gang naar een klooster in feite niet nodig. Al helpt het wel. 200 meter bos en afgelegenheid is wel mooi, maar bij de Clarissen in Nijmegen, die op de hoek van twee straten wonen temidden van een volksbuurt, gebeurd het bij wijze van zeggen, als iemand de voordeur opent en je in de stilte van hun halletje staat, een deur verwijdert van de woonruimten van 14 zusters, met boven, in het hart de kapel.
Maar ja: de stilte, de plek van God in het NU, die bewaard wordt in kloosters, is een teken van God voor de drukke buitenwereld, maar is van binnenuit gezien ook deels schone schijn. Binnen wonen mensen met hun drukte en gedoe, en het vraagt heel veel inspanning en muizenissen om die stilte, die plek van God, voor de ogen van de buitenwereld in stand te houden. Men heeft het druk, soms te druk om werkelijk God toe te laten in het persoonlijke leven.
God... het is maar een woord. Een ieder die een pas op de plaats maakt, diep ademt en als symbool wellicht eens op een gong slaat, of een belletje laat klinken, een ieder kan elk ogenblik opnieuw ter plekke zich omarmt en gedragen ervaren in een liefde die alle woorden overstijgt. Gratis en voor niks: je helemaal Levend voelen, Gekend, Bewaard: niks van jou gaat verloren in Gods hand.
We lazen met 20 mensen uit het hele land paragraaf nr 62 uit het Commentaar op het Hooglied van Willen van St Thierry(1075-1148). En daar staat het: 'Zuiver u, oefen u in totale gerichtheid en u zult het Koninkrijk Gods vinden in u zelf (...) Het is de goedheid rondom u, die al aan het werk is."
Zo simpel in feite: een fluitje van een cent: het is gewoon een kwestie van DOEN.
Toch vraagt het wel iets van je: de stemmen in jezelf te laten betijen, zien dat het alleen maar wat stemmen zijn van jezelf die je beletten om te luisteren en alert te ervaren. Die stemmen moeten eerst gehoord worden en de mogelijkheid krijgen om te gaan rusten. Naast plekken die je leiden naar de stilte, is het wellicht aardig als er ook mensen zijn die dat doen. Mij lijkt de tijd rijp voor de STILTE-coach.
