Als het aan de natuur lag, zou ik 's ochtends om kwart voor zes naast mijn bed moeten springen, klaar voor een nieuwe dag. Want dan begint de mussenkolonie in de bruidssluier en de klimop naast mijn slaapkamerraam oorverdovend te kwetteren: waky, waky, rise and shine! Vreemd genoeg duurt dat ongeveer een kwartier en dan wordt het weer stil en hoor je een enkel getjilp, hier en daar. Alsof ze het en masse, toch ook nog iets te vroeg vinden om druk doende te zijn.Zouden ze alleen maar het rode ochtengloren tegemoet willen fluiten? Ik keek uit het raam en de lucht was helder rood en roze bekleed. Kleuren... wat zou de wereld zonder ze zijn? Ik droom ook in kleur, gelukkig, maar dat schijnt voor drie kwart van de mensheid niet zo te zijn. Die dromen in zwartwit, in tinten grijs? ... ik kan me er niet veel bij voorstellen. Dan wéét je toch meteen dat het een droom is?
Kleuren roepen bij mij diepe oude oergevoelens op. De tinten roze tot paars zijn mijn lievelingskleuren en ik weet ook precies waarom. Vroeger speelden we in een zandbak op het terras en die lag beschut tegen een bedraad hekje aan en daar groeiden elk jaar de Lathyrus. Ik kan me nog voelen zitten als peuter: stoppen met zand scheppen en zeven en taartjes maken en turen in die zacht wapperende flapperende lathyrus met zonnevlekjes daarin: mooi, zo mooi....
Een bepaald soort kleur blauw is mijn ene broer en een soort geel met een witte ondertoon is mijn andere broer. En Ikke ben een bepaald soort rood. Wij, als drie oudsten hadden een eigen bord in die kleuren, waar we een groot deel van onze kindertijd van aten. Moeders hield indertijd, nog voor haar Claudia Strätertijd, van de kleren van Rodier. Kenmerkend was het gebruik van verschillende felle kleuren met grappige, vrolijke patronen.
Moeders en mijn lievelinglied was er eén van Rod McKuen: K-A-Kaleidioscoop: Love is another colour of hope, pain is a colour seperate from joy, how many colours there are to enjoy...
