Ik krijg het maar niet uit mijn hoofd: een bericht in de Metro van afgelopen maandag dat er een nieuwe hype is in Japan: de mannen-bh, die loopt als een tiet. Al meer dan 6000 mannen dragen stiekem onder hun nette pak een beha. Volgens Akiko Okunomiya van WishRoom, de onlinewinkel waar ze te koop zijn, zijn ze ontwikkeld omdat mannen daar zelf om vroegen.
Wat bevliegt mannen om dit te willen? Welke fantasieën liggen hieraan ten grondslag? Zou het een behoefte zijn om je vrouwelijke kanten een plek te geven? Staat 'vrouwelijk' dan voor krachtenloos, zwak, willoos? Het blijken vooral kantoorklerken te zijn, de loonslaafjes, de grijze muizen, dus van de administratieve sector, waarvan ik zelf eigenlijk al nooit veel heb begrepen.
Dat je voldoening kunt halen om een hele dag achter een bureau te zitten met debiteuren en crediteurnummers in je hoofd, verwerken maar, steeds dezelfde soort handelingen, een eindeloze stroom die een leven lang, langs je handen gaat...
Enfin. Die mannen met mannen-bh's. In de zeventiger jaren van de vorige eeuw, ontworstelen vrouwen zich aan de beha, om totale vrijheid te voelen en ze gingen in slonzige tuinbroeken de straat op. Vrouwen die de broek aan hebben, zijn vrouwen die spreekwoordelijk hun mannetje staan. Ik zelf draag ongeveer nooit jurken of rokjes, tenzij ik me huppelerig en voor mijn doen 'vrouwelijk' voel.
'Vrouwelijk' en 'mannelijk' ... ja, wat is dat eigenlijk? Een leidinggevende zei ooit eens dat er niks op mijn kleding is aan te merken, qua netheid en verzorgdheid en zo, maar toch: Ik zag er niet zo uit als alle anderen. Toen ik verontwaardigt vroeg of hij bedoelde dat ik geen sieraden en geen oorbellen en geen make-up gebruikte, krabbelde hij terug en zei dat het inderdaad onzin was: anders was ook goed.
Die Japanse mannen schijnen zich makkelijker te kunnen concentreren en te kunnen ontspannen met beha aan. Hoe kan dat toch? ... Misschien moet ik maar een paar sokken in mijn onderbroek dragen om van me af te kunnen bijten, te kunnen grommen en aanvallen, wanneer er strijd geleverd moet worden in de ratrace die het openbare leven zo vaak kenmerkt.
Wat bevliegt mannen om dit te willen? Welke fantasieën liggen hieraan ten grondslag? Zou het een behoefte zijn om je vrouwelijke kanten een plek te geven? Staat 'vrouwelijk' dan voor krachtenloos, zwak, willoos? Het blijken vooral kantoorklerken te zijn, de loonslaafjes, de grijze muizen, dus van de administratieve sector, waarvan ik zelf eigenlijk al nooit veel heb begrepen.
Dat je voldoening kunt halen om een hele dag achter een bureau te zitten met debiteuren en crediteurnummers in je hoofd, verwerken maar, steeds dezelfde soort handelingen, een eindeloze stroom die een leven lang, langs je handen gaat...
Enfin. Die mannen met mannen-bh's. In de zeventiger jaren van de vorige eeuw, ontworstelen vrouwen zich aan de beha, om totale vrijheid te voelen en ze gingen in slonzige tuinbroeken de straat op. Vrouwen die de broek aan hebben, zijn vrouwen die spreekwoordelijk hun mannetje staan. Ik zelf draag ongeveer nooit jurken of rokjes, tenzij ik me huppelerig en voor mijn doen 'vrouwelijk' voel.
'Vrouwelijk' en 'mannelijk' ... ja, wat is dat eigenlijk? Een leidinggevende zei ooit eens dat er niks op mijn kleding is aan te merken, qua netheid en verzorgdheid en zo, maar toch: Ik zag er niet zo uit als alle anderen. Toen ik verontwaardigt vroeg of hij bedoelde dat ik geen sieraden en geen oorbellen en geen make-up gebruikte, krabbelde hij terug en zei dat het inderdaad onzin was: anders was ook goed.
Die Japanse mannen schijnen zich makkelijker te kunnen concentreren en te kunnen ontspannen met beha aan. Hoe kan dat toch? ... Misschien moet ik maar een paar sokken in mijn onderbroek dragen om van me af te kunnen bijten, te kunnen grommen en aanvallen, wanneer er strijd geleverd moet worden in de ratrace die het openbare leven zo vaak kenmerkt.
