WRAF! Zo heet een tijdschrift: lifestyle magazine voor baasjes. 160 pagina's vol ongein. Natuurlijk was het me nooit opgevallen, ware het niet dat het in het wijkcentrum door iemand is achergelaten. Ik ben, dacht ik, een heel tolerant iemand, maar bij zo'n blad denk ik toch: waar zijn we allemaal mee bezig?In de rubriek Vip&Viervoeter een groot interview met knuffeldier Henny Huisman. Belangrijke streamers (zo heet dat, geloof ik, de quotes waar alles aan opgehangen wordt): Van een hond hou je helemaal; half bestaat niet. Uh? Bedoelt ie van kop tot staart en alleen maar van de ene helft, dat kan niet? Hij bedoelt onvoorwaardelijke liefde. Uh? Voor een hond?
Andere artikelen beginnen met: Om te zien hoe dankbaar die honden zijn; daar kan niks tegen op. Of als je hond ernstig ziek wordt: 'Lieve Ka, dit komt toch nog wel goed?' Of een artikel over: Het jetsetleven van chows Appie en Nappie in de Wraf! reportage. In Hond in Huis, natuurlijk ook een homostel, die volop genieten van hun boxer Bep. Nieuwe Speeltjes. Extreme Dog Make-over, Hond & Health en "Dieren staan in contact met hun spirituele natuur."
Sorry, maar hier wordt ik toch wel lichtelijk misselijk van. Ik gun iedereen zijn hobby en elk nieuw tijdschrift ook zijn eigen niche, maar wat mij betreft is dit de decadentie ten top. Het kan toch niet waar wezen, dat de liefde tot de Hond precies dezelfde emoties vertoont als de liefde tot een mens? Dat al deze lieden werkelijk serieus, zonder enige gene, hun Hond gelijk stellen aan deze of gene?
Maar, helaas, het blad bestaat al lang, zie ik aan een aanbod tot nabestelling van oude nummers en ook Jan Marijnissen heeft zich laten interviewen en Heleen van Rooyen en wie weet wie nog meer, van wie ik het helemaal niet wil weten. Ik weet het, je kunt niet beginnen over hongerende en dorstende kindjes in Afrika, want dan ben je een moralist. Wij leven hier en onze huisdieren gunnen we alle geluk van de wereld. Je moet toch wat met je gevoelens, het is gewoon een lifestyle.
