Het lijkt erop alsof er een nieuw tv-concept uitgevonden is in deze coronatijd; in een heel grote studio of zaal een heel aantal kunstenaars, artiesten en muzikanten uitnodigen die om beurten dan optreden en dus ook naar elkaar luisteren en kijken. Misschien begon het met Wende’s Kaleidoscoop, echt een prachtig programma en ook al herhaald en sinds januari is er Matthijs gaat door, en gisteren ontdekte ik On Stage waar Nadia Moussaid één gast het geheel laat samenstellen en gisteren was dat Danny Vera.
Het is opwekkend om te zien dat iedereen in dit concept zo werkelijk heel erg blij is om eindelijk weer te kunnen doen wat ze doen en wie ze wezenlijk zijn: optreden met elkaar, en voor publiek en zelf ook weer muziek ontvangen van levende mensen om je heen. Dat heeft deze coronatijd toch wel heel erg zichtbaar gemaakt: dat alles wat je deelt met elkaar ook de warmte van lijfelijke aanwezigheid nodig heeft, hoe alles dan letterlijk zweet en ademt, dat lukt niet vanaf een scherm.
Mark Rutte meldt in een interview met Trouw dat ook over zijn geloof gaat (jarenlang een volstrekt taboe om daar in de openbare ruimte over te praten, het hoorde tot diep in de verborgen regionen van het privé-domein), dat hij toch wel het bestaan van God ziet toen hij André van Duin het liedje ‘Voor Altijd’ zag zingen, over en voor zijn overleden man, begeleid en op de muziek van Danny Vera, in ‘Matthijs gaat door’: hoe Danny op het laatste ook kijkt naar André.
Een godsbewijs dus, als je twee mensen intens betrokken ziet op elkaar... Bij het componeren dacht Danny ook dat alleen André dit kon zingen. Danny Vera zegt op zijn beurt in On Stage dat hij zelf niet religieus of gelovig is, tenminste niet in de traditionele zin, maar dat veel van zijn muziek toch gospel-invloeden heeft. Hij komt niet goed uit zijn woorden hoe dit dan zit, dus pakt hij zijn gitaar en zingt : Weak and Weary.. Heel ontroerend: dat wanneer je je klote voelt, alles helpt als je je richt naar een ‘you’. Het programma opende met Another Goodbye, waardoor ik zappend meteen bleef hangen. De woorden ‘I still believe...’ zijn prominent aanwezig. Pas later bleek hij het geschreven te hebben na het heengaan van zijn vader.
Ja, dit liedje schrijnt... maar wel op een helende en zachte manier. Misschien is dat het enige godsbewijs dat geldig is, want ook écht aantoonbaar, zonder holle frasen; dat wanneer je zegt dat je blijft geloven en je je richt naar you, elk jij, elke andere in intense betrokkenheid, je nooit alleen en verlaten bent, het universum is altijd bewoond.
