Het is een stille dag, met stil weer, ook in het bos geen geluid. Dat kan zó verschillen: het kan ook zomaar zijn dat je de snelweg in de verte heel goed hoort. Ik weet niet of dat wat met wind te maken heeft. Of nemen, nu de besmettingen weer oplopen, meer mensen de boodschap ter harte om zoveel mogelijk thuis te werken?
Voortbordurend op de ontdekking dat er kennelijk popliedjes zijn die ik vroeger naar God zong, om die onbekende grootheid maar even zo te noemen, besloot ik even af te dalen in mezelf om te kijken of er nog iets naar boven zou komen. En ja: daar is het: Maybe I am amazed en het is van Paul McCartney, zo blijkt.
Maybe I am amazed, the way you love me all the time...Het gaat ergens vanzelf om een intense ervaring te personifiëren, al doe ik daar de laatste jaren wel mijn best voor: om juist af te komen van een persoonlijke God, want voor je het weet is deze bekleed en beladen met allerhande menselijke eigenschappen die er zijn. Die God heeft zoveel kwaad gedaan en brengt nog altijd zoveel verdriet.
Terwijl in de ervaring het omgekeerd is: het woord ‘God’ komt spontaan in je op, als je ineens dat Tegenover, dat Andere ervaart, dat een bron is en wordt van dankbaarheid. Dankbaarheid; ongeacht je omstandigheden en dat dit blíj́ft, ook al gaan de dingen niet zoals je gepland hebt of zoals je dat wil. Alsof Iemand, ofzo, je lostrekt uit verdriet en gemis en je de andere kant op laat kijken, je leidt naar bronnen van leven. Maybe I am amazed: Als ik werkelijk stilsta en al het redeneren van mijn verstand uitzet, dan ben ik dat toch best al een poosje, in mijn leven.
