dinsdag 2 maart 2021

Over familie: The World’s a Little Blurry

Gisteravond lag ik heel vroeg in bed op de elektrische deken die ik uit de doos had gehaald, want nog niet gebruikt. Maar zowel de kachel als het warme water deden het niet meer, hoezeer iemand van de technische dienst die uit het dorp kwam aangereden ook zijn best deed. F. kreeg zonet het warme water wel meteen aan de praat, maar voor de kachel moet er iemand komen. Volgens de temperatuursensor van de kooldioxide-melder is het hier 4 graden geweest, dat lijkt mij een buitentemperatuur: mijn boshuisje is zonder kachel dus als een tent. 

Ik had nog wel gekeken naar Het zaad van Karbaat. Toch fascinerend als je ineens meer dan 60 halfbroers en zussen hebt en dat er dan zoveel gelijkenissen zijn, niet alleen in het uiterlijk: velen waren arts geworden, deden aan paardrijden. Wat zit er allemaal in het genenmateriaal van familie? Heel veel. Bij mij in de familie zie ik zéér, de bijna tegengestelde krachten van reislust, felheid en de drang naar expansie plus creativiteit én een kant van rustig en in relatieve eenzaamheid op één plek verblijven en daar gelukkig en tevreden zijn.

Ik weet weinig van mijn voorouders: maar het verhaal dat er ooit vier broers waren aan vaderskant, die in China aan een rivier woonden in een clan van timmerlieden  en die zich hebben verspreid over de wereld, naar Amerika, Singapore, Australië  en Indonesië doet wel een beweging van wég willen en gedegen bouwen en timmeren vermoeden. Ik had een oma die geheel gelukkig is geweest met koken, het groen van een tuin en vroeger in Indonesië veel dieren om haar heen. Ik had ouders waar samen reizen een verbindende factor was, zo hebben ze elkaar ook leren kennen: hij als reisleider, zij als kok voor de reisgroep. Er is een handelsgeest-kant en soms bij afdingen en inschatten wat iets waard is, voel ik dat ook in mijn bloed ruizen. Alhoewel de boekenkant natuurlijk veel sterker is: een lievelingsfotootje van mij is mijn opa in een wit pak, geleund tegen een boekenkast, met een opengeslagen boek in zijn handen. Hij was hoofdonderwijzer van de Nederlandsch-Indische school in het koloniale tijdperk.

Hoe sterk de familie waar je uitkomt jouw lot meebepaalt... Onrust en op drift zijn zit zeer in mijn familie en waarschijnlijk was mijn antwoord daarop het zoeken, en dan natuurlijk ook vinden, van een rustpunt in jezelf. Ik zag op YouTube het interview met Billie Eilish, a première event, wier film The World’s a Little Blurry net is uitgekomen. Te zien op Apple-tv, waar ik een jaar gratis toegang tot kan hebben, alleen lukte dat nog niet. Haar leven als 14-15 jarige is al op camera vastgelegd, al lang voordat zij wereldwijd doorbrak. Alles is bij haar mogelijk geworden door de koestering van haar ouders die nog altijd, nu zij 18 is, meegaan op al haar tours door de wereld. En haar broer Finneas produceert haar muziek, die maken ze samen op haar slaapkamer en hij geeft haar engelachtige, kwetsbare fluisterstem een galmend universum.

Billie  Eilish is zonder opsmuk, zonder maniertjes, geheel zichzelf. Ze praat over empathie en echt-zijn omdat ze dat zelf in huis heeft Ze zei: het klinkt misschien gek, maar ik moest ook zelfloos zijn om deze documentaire uit te laten komen. Want ik dacht zo vaak: nee, ik wil niet dat mensen dit van mij zien! Maar ik moest wel. Ik heb ook geen fans: er zijn alleen maar andere mensen die dezelfde dingen voelen en ervaren als ikzelf, dus eigenlijk heb ik niks te verbergen. Dat is mooi en voor mij strevenswaardig: om zo de wereld tegemoet te willen treden: transparant en open... Dat wordt natuurlijk ook vaak niet gezien door ‘de andere kant’, maar dat hoort ook bij je ervaring zegt ook Billie Eilish, maar je doet het voor al die anderen waarvoor je misschien een betekenis kunt hebben...

De mooiste ontmoeting met een ‘fan’ was in 2019, vertelt ze. Ze was in een winkel met vrienden aan het snuffelen. Er kwam een meisje binnen die haar herkende en Billie glimlachte naar haar. En toen trok dat meisje een sprint, holde naar haar en sprong haar in de armen. Alles in stilte, er werd geen woord gesproken. Ze kreeg tranen in de ogen bij de herinnering. Diepe herkenning: en als het niet met de eigen  familie is, ondanks hetzelfde genenmateriaal, dan maar met anderen, veraf en dichtbij en het liefste in stilte.