Al schijnt de zon niet, het is toch al zo overduidelijk lente in het bos. Heerlijk. Dan hier toch ook maar een liedje dat ik steeds in mijn hoofd heb, het doet denken aan de tijd dat ik India niet uit kon twee jaar geleden en toen was het Arcade van Duncan Laurence, dat ik gelanceerd zag worden onder mijn klamboe in de roze kamer aan zee. En dat ik zag groeien in populariteit, wereldwijd, tot het dan het songfestival won. Het liedje thematiseert die tijd.
Nu is het een liedje van Sophia Kruithof, haar nieuwste single: Runaway, ik heb een ernstig zwak voor haar en vind haar stem zó prettig. Een timbre dat zacht is met iets van melancholie. Tegelijk is ze nog zo jong, pas 18. ‘I am not afraid, now that I'm dancing in the rain’, zingt ze.
Een vos liep voorbij. Het zag er heel doelgericht uit met haar spitse kop naar voren. Ik ben zelf helemaal niet doelgericht. Ik ren ook niet weg, ben prima op mijn plek hier, maar het liedje gaat over vertrekken en ergens anders weer aankomen. Ik zou willen dat ik zeker wist, dat dit altijd zo is: dat je altijd weer ergens aankomt, als je bent heen gegaan.
