Zo. Dat was een mooi optreden van Jeangu Macrooy als afsluiter bij Matthijs gaat door. Fijn om bij het ontwaken daar meteen aan te denken. Hij vertegenwoordigt Nederland ook op het Eurovisie song festival en na het dieptepunt in de verkiezingscampagne waar Wilders tegen Sigrid Kaag zegt dat zij een verrader is omdat zij gesluierd, onderhandelingen inging in een Arabisch land, is het toch een geruststelling dat ‘zwart’ en diversiteit zo duidelijk aanwezig is in de vertegenwoordiging van Nederland in de personen ook van Edsilia Rombley en Nikkie de Jager.
Het is toch ongelofelijk dat iemand van de volksvertegenwoordiging een ander een ‘verrader’ kan noemen. Je zou zeggen dat dit gewoon niet mag in een democratie, waar je hoopt dat zij die in het parlement en kabinet zitten een positieve voorbeeldfunctie hebben. Verschil van inzicht en mening oké, maar een ander in een zogenaamd politiek debat ‘een verrader’ noemen, is toch wel weer een nieuwe grensoverschrijding. Gelukkig weerde Sigrid Kaag zich goed, met de juiste emotie en is er nu die foto, waar de ‘nuffige’ Kaag, door Rutte met zijn teflonlaag op, glimlachend zo neergezet in een ander debat, toch maar mooi uitgelaten op een tafel danst.
Jeangu Macrooy zag er in zijn verschijning ook zo stralend gemixt uit: een soort van gevlochten paardenstaart op zijn hoofd, kleding die zowel aan Afrika deden denken met blote armen maar met de hakken onder zijn laarsjes en een pofachtige broek, dacht ik ook even aan David Bowie. En dan het liedje dat hij per se wilde zingen, Something Inside so Strong dat hij een tegenhanger of voorloper noemde van zijn eigen inzending voor het songfestival, ‘Birth of a New Age’
Hij luisterde vroeger vaak naar dat lied en het is geschreven door Labi Siffre en dat is een naam die ik allang niet meer gehoord had, maar ik had een LP die ik héél vaak draaide met op de hoes een heel jeugdige lachende jongeman weet ik nog, ik kan het helaas niet opzoeken, hier. Ik was dol op zijn stem, zo onbevangen en vol levenslust. Nog nooit heb ik hem zien optreden, tot nu toe: al véél ouder dan op de foto.
En er was éėn liedje waarvan ik het vaakst de groeven zocht om het in herhaling te horen, hoe ging dat ook alweer? Ja, daar is het: It Must Be Love. Een opname uit 1972, met mensen om hem heen uitgedost in de kleuren van de seventies, de jongens met androgyn lang haar, zodat ik écht twee keer kijk of het geen twee vrouwen zijn die zo intiem bij elkaar zittend aan het luisteren zijn. Ik hoor het en weet ineens dat ik dit liedje naar God zong. Die had ik toen net ontdekt: ofwel die ontzagwekkende en nederig makende presentie die ik ervoer als niet-van-deze-wereld en alles overstijgend en alles verbindend: It Must be Love.
