Slapjes, na dagenlang geen complete maaltijd met lekker veel vet gegeten te hebben (mmm, wat heb ik daar eigenlijk zin in: geurige frieten met gele mayo en een frikandel met uitjes, curry en nog meer mayo), ben ik vandaag maar eens voor de tv gestrekt gegaan.De dvd Titanic bekeken, geschreven en geregisseerd door James Cameron, alweer uit 1997. Ach, ach, wat heerlijk om met bijna een brok in de keel de hele lange film uit te kijken. Leonardo diCaprio als armoedzaaier en kunstenaar op het derde dek languit kijkend in de sterrenhemel, redt Kate Winslett, rijk meisje en slavin van haar milieu.
Je weet de afloop, de Titanic gaat zinken en zij overleeft het want het verhaal wordt verteld door de 101-jarige Rose (de jonge Kate Winslett) op het dek van het schip vlak boven de gezonken Titanic, die in het wrak op zoek is naar de kostbare blauwe diamant Het Hart van de Zee. Van jaren terug in de bioscoop wist ik nog dat zij die stiekem bij zich heeft en op het einde van de film terug in de oceaan gooit, eer gevend aan die eerste liefde, die haar in alle opzichten gered heeft, zoals ze zegt.
Gered uit het standenmilieu, uit de onderdrukkende rol van de vrouw omdat zij hem beloofd tussen de ijsschotsen om nooit los te laten. Wat? Dat mag je zelf invullen: Zichzelf, de wil om te leven, haar temparament, haar wildheid en onafhankelijke geest.
'Ik beschouw het leven als een gift, elke dag telt', zegt hij, nog voor het schip op de ijsberg gebotst is bij een diner waar hij uitgenodigd is op het upperclass dek. Om haar weer te zien stopt hij een briefje in haar hand: 'Zorg dat het telt, kom naar de klok'.
Op de boeg van het schip laat hij haar vliegen en samen zingen ze: Come Josephine/in my flying machine/ up she goes... en zij zingt het opnieuw terwijl hij al dood is, vlak voordat zij roept om hulp van de sloep die tussen de stille 1500 doden drijvend in reddingvestjes, zoekt naar nog levenden.
Door zo'n film weet ik weer waarom er helemaal geen behoefte is aan kerk, religie en godsdienst. Alles wat telt wordt in zo'n verhaal ook verteld. Het meest roerende eraan is de levenlange trouw aan deze levenwekkende herinnering. En dan zingt Celine Dion uiteindelijk tijdens de aftiteling My Heart goes on: 'Near, far, wherever you are/ I believe my heart will be open... you are saved in my heart and my heart will go on...' Lekker hoor, zo'n film.
