Gisteren in de Schola Contemplativa hadden we een interessante tekst. Het ging over een aantal monniken die van Bethlehem naar de woestijn reisden, om te kijken hoe men daar leefde. Ze hadden aan het thuisfront de belofte gedaan om zo snel mogelijk terug te keren, maar in de woestijn ontdekken ze, dat als ze terug zouden gaan, ze veroordeeld zouden worden tot een 'lauw leven': mooi uitgedrukt, vind ik dat.Ze staan dus voor een levensdilemma: ofwel hun belofte verbreken, ofwel naar de plek van herkomst gaan en trouw zijn aan de belofte. Ze vragen hiervoor raad bij een wijze woestijnvader.
'Nou, die zegt zeker dat ze naar huis moeten', zo had de partner gereageerd van een andere schola-genote. Maar het verrassende is, dat abba Josef juist zegt, dat ze dát moeten gaan doen wat hun leven vurig houdt. Trouw zijn aan jezelf, dat je groeit en gericht kunt blijven op de Liefde die alles en allen omvat.
Er ontspon zich een intens gesprek. De een vertelde drie maanden op retraite te gaan. Ze heeft daartoe een tuinhuisje ingericht en alle doordeweekse afspraken en lopende dingen afgezegd. Alleen in het weekend zou ze bereikbaar zijn. Nu moest de familie daar nog over bericht worden. Ze was bang dat die het maar raar zouden vinden en soms vroeg ze zichzelf af, of het ook geen egoïstische beslissing was. De tekst hielp haar, om het verlangen in je binnenste serieus te nemen en ervoor te gaan staan.
Weer een ander had zoiets van: waarom kan een belofte niet voor altijd stand houden? Je moet altijd compromissen sluiten in het leven en schipperen. Het moet mogelijk zijn om tot de dood je scheidt bij elkaar te blijven. Ze vond het gemakzuchtig om te willen blijven op een plek die beter beviel. Die monniken hadden die inspiratie toch gewoon in herinnering en in de geest mee kunnen nemen. Trouw blijven aan je belofte, daar ging het om.
Ik vertelde dat ik op tv een progamma had gezien over twee mensen die gescheiden waren. Ieder afzonderlijk waren ze door alle fasen heen gegaan: wrok, haat, verdriet etc. etc. Via advocaten hadden ze alles goed geregeld. Kapitaalverdeling, omgangregeling enzovoort. Maar ze hadden het gevoel dat er iets aan ontbrak: een soort spiritueel afsluiten van hun partnerschap, naar een andere verhouding: die van ouders van hun kinderen en dat in vriendschap zo goed mogelijk willen volbrengen.
Met een begeleidster in nieuwe rituelen waren ze met het hele gezin op een zeilbootje met zijn allen gaan varen. Aan de oever een vuur gestookt. Ze lazen elkaar een brief voor: Dank voor het goede dat we deelden, ik heb je de pijn die je me aandeed kunnen vergeven, ik beloof met jou onze kinderen zo goed mogelijk te begeleiden naar volwassenheid. De liefde die het geheel uitstraalde vond ik ontroerend. Hoe liefde blijft, maar transformeert naar een andere vorm: dat houdt jezelf vurig.
We waren de middag begonnen met een vaderspreuk. Die neem ik deze week maar eens mediterend met me mee: Abba Lot bracht een bezoek aan abba Jozef en zei tot hem: 'Abba, naar mijn vermogen verricht ik het kleine vasten, het gebed, de oefening en de rust, en naar mijn vermogen zuiver ik mijn gedachten. Wat verder moet ik nog doen?' Toen stond de grijsaard op, hief zijn handen in de lucht, en als tien vurige lampen werden zijn vingers. En hij zei tot hem: 'Zo je wilt, word helemaal vuur...'
