Ik zat pas in de bus met vier andere vrouwen. Ze hadden allemaal een hoofddoekje om. De een kwam uit Somalië of een ander aanverwant land, want verder was ze gedrapeerd in kleurig Afrikaanse stoffen. De ander had een grijs broekpak aan, het had wat stoers, alleen vergeet je dat bijna te denken, door het hoofddoekje erboven. Weer een ander had een zeer flitsend zwartwit hoofdoekje om en was verder gehuld in moderne, trendy zwartwit kleding: ze straalde jeugd en dynamiek uit. En de vierde, die leek heel blank en was eigenlijk het meest het clichébeeld van: traditioneel.Hoofddoekjes verwijzen in het algemeen naar moslima zijn. Binnenkort begint de ramadan weer. Ook de jonge interieurverzorger praat daarover met een grote rust en vriendelijkheid. Het feestelijke ervan: om na zonsondergang iedereen te zien en voedsel met elkaar te delen.
Soms vraag ik me af hoe volkomen bevreemdend en gek ze die Nederlanders wel moeten vinden. Doen over het algemeen niet aan godsdienst en religie. Vinden wel dat het gerespecteerd moet worden. Laten zich dol maken met real-life televisie, mediums, astrologie, geest en spookverdrijvers. Vinden Sinterklaas een typische Nederlands stuk erfgoed, terwijl dat toch eigenlijk een soort verklede priester of imam is.
Die vrouwen in de bus kwamen zo érg van alle windstreken, dat ik me daar goed in vond passen. Ik maakte de multiculturaliteit compleet, met mijn Aziatische bijdrage. Drie vrouwen stapten na mij in, ze kwamen op het nippertje aangehold en de chauffeur wachtte geduldig. 'Bedankt', zeiden ze, ieder op een eigen wijze. Lachend, half buigend zonder veel woorden en eentje met een echt Nijmeegs accent. De chauffeur wuifde de bedankjes weg. Natuurlijk wacht ik wel even!
Ach, dat is nou écht samenleven met elkaar. Al die technische discussies over wel of geen handdruk. Het gebaar kan er een van agressie en overweldiging zijn, jij moet zo zijn als ik, ofwel van hartelijkheid en tegemoetkoming. Dat geldt ook voor het weigeren ervan onder de noemer van écht respect hebben...
Samenleven blijft geven en nemen. Wat in de lucht hangt aan ruimte en zachtheid, daar gaat het in feite om. Laten we alle woorden nu eens weggooien en alleen maar aftasten, voelen. Zoeken naar ruimte en zachtheid in het sociale verkeer.
