Eindelijk doe ik ook eens twee dingen tegelijk op de computer. Ik luister naar de cd Van alles Twee van Eric Derks en typ dit blogje. De cd is van de broer van mijn lievelingkokkin in het klooster. Zo'n mens waar het meteen mee klikte. Gisteren presenteerde hij de cd bij café Tante Koosje in Nijmegen, vertelde ze.Eigenlijk voelt het alsof ik nóg meer dingen tegelijk doe. Want ik luister in het klooster en de liedjes zijn, begeleid met een piano, liedjes uit een andersoortige wereld dan de kloosterlijke. Een wereld die óók de mijne is: 'Wat blijft is, wat nooit is gezegd, wat blijft zal nooit meer overgaan, die mooie dagen met jou, dicht bij mij... wat blijft wat ooit is geweest, is nu voorbij'. Eenvoudige liedjes van het gewone leven, soms weemoedig... 'Wat blijft zijn liedjes van verlangen...' Liedjes die heten: 'Der Männertango' en 'Ut de kast', op zijn Beers' dialect.
Net vertelde J., de kokkin: ' Hij was getrouwd, het hele plaatje rond en compleet: leuke relatie, huis, auto, gelukkig. Dacht hij. Toen kwam er op zijn werk een wildvreemde man tegenover hem zitten. BAM! raak, hij wist niet wat hem overkwam. Thuisgekomen dacht hij: dit kán toch niet! Maar de tweede keer dat hij hem zag, gebeurde hetzelfde. Nu is hij al twintig jaar met deze man.'
Ongelofelijk: dat blijven zulke verhalen. J. moest de keuken nog dweilen en ik schrijf dit blogje. Straks ga ik weer de kloostertuin in. Kijken hoe de dalia's erbij staan. 'Het geluk van het moment, zet een streep door het verleden... heb het leven lief... met je ogen dicht of open, heb het leven lief en wees niet bang...'
Ik typ gewoon, zonder nadenken, wat ik nu hoor. Eigenlijk helemaal niet zo anders als de liedjes die we zingen in het koorgebed.
