Ik stond pas bij de kassa om iets af te rekenen en de mevrouw tegenover me zei: 'Zegt u het maar, mevrouw.' Toen keek ze me doordringend aan en zei: 'O, nee, meneer...' 'Nou, zegt u maar mevrouw hoor,' zei ik. Ze schrok zich een ongeluk. 'Sorry hoor,' zei ze tot drie maal toe en nadat ze het ding ingepakt had, nog een keer: 'Sorry...' Ik zei, dat het me wel vaker gebeurde en dat ik het niet erg vond.Nu was dit de eerste keer, dat het me zo recht in het gezicht gebeurde. Dik in winterjas bij de bushalte, sjokkende in een bos, dat is toch anders dan dit. Ik vind het echt niet erg, maar het verwondert me wel. Stiekem vind ik het wel grappig.
Op onbewust niveau - ons bewuste schijnt maar het topje van een ijsberg te zijn en we worden zonder dat we het weten veel meer geleid door die gigantische hoop onderbewuste - vraag ik me af hoeveel mannen eigenlijk iets voelen bij me, wat ze ongemakkelijk maakt. Misschien ken je ze wel: mannen van rond de vijftig, zogezegd modern, gevoelig, links. Goede manieren, wellevend, voorkomend, durven hun gevoelens te uiten.
Maar ik zie eronder vaak onbewuste agressie, ingetoomde onrust, een ego dat zich wil manifesteren. Ik word daar kriebelig van. Vind het vaak een beetje sneu. Die mannen kijken je met grote ogen aan en proberen je te omhullen met een deken van warmte en belangstelling. Ik reageer daar niet op, voel me niet gevleid en laat me zeker niet liefjes de les lezen. 'Ik krijg een unheimisch gevoel,' zei zo'n man vanochtend tegen me. Ik heb aardig veel met hem te maken. Hij is betrokken met het klooster, als betaalde kracht. Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat...
