Hé, hé, ze zijn allemaal weer weg. De directeur, die daaronder, mijn leidinggevende, de collega's, de twee helemaal uit Utrecht en de negen 'klanten' van het wijkcentrum; vertegenwoordigers van verschillende groepen.Tevoren dacht ik: O,o, daar zit iedereen in zijn of haar uniform:
Die van het onderzoeksbureau, sjiek en toch niet té, de onderdirecteur in pak, de leidinggevende in dure spijkerbroek en blouse en wij van de werkvloer gewoontjes. Zo ook de directeur, want die kan zich dat veroorloven. Ooit linkse actievoerder uit dezelfde studententijd als ik zelve.
Wat een vertoning... moet het nou? Ja, het moest.
We kregen instructie. Let op: iedereen geeft als rapportcijfer tussen de 6 en een half en een 7 en een half. ZE zeggen waarschijnlijk dingen waar je het niet mee eens bent. Mond houden. Ik nodig je wel uit om wat te zeggen. En wat voor cijfer geven jullie jezelf? Ik mocht beginnen en zei: ik denk toch een acht. Anderen sloten zich daarbij aan.
Nou, we kregen van zeven mensen een 9 en van twee een 8+ . Meneer uit Utrecht zei dat hij na een kwartier al had: hoe moet ik verder? Want de tevredenheid straalde van iedereen af. Perfect, in en in tevreden. Leuk om zo'n sfeertje te voelen hangen.
Ik had pas de dvd 12 Angry Men (1957) bekeken met Henry Fonda in de hoofdrol. Die gelooft als enige, aanvankelijk, in de onschuld van een ter dood veroordeeld schoffie. Daar zie je in een zaaltje twaalf mensen langzaam van energie veranderen. Schuldig wordt onschuldig, een voor een zakken ze door de bodem van hun gemakzucht, vooroordelen, zelfbedrog. Hoe zo'n film spannend is van begin tot het einde. De zwart-wit film is me altijd bijgebleven: vooral Fonda, eerst helemaal alleen staand, in wit pak in de zinderende zomerhitte: twaalf juryleden en ze mogen alleen maar naar buiten met een eensluidend oordeel.
Moeten ze toch vaker doen. Een groep bij elkaar stoppen en wachten tot ze het allemaal eens zijn. Uiteindelijk wordt iedereen dan toch een beetje op vleugelen gedragen; dat kan eensluidendheid doen. Héél spannend voor het zover is. En daarna: leuk en saai tegelijkertijd.
Wat moet je dan met je tijd DOEN ? Daarom natuurlijk, is er geen hemel op de aarde.
