Een oud Indiaans gezegde luidt: je wordt wat je eet. Stop je dus heel veel onrust en agressie in je buik, dan wordt je ook zo'n soort mens. Voedt je je daarentegen met mooie, heilzame dingen, dan zal dat vanzelf een werking op je hebben.
Nu ik met een vage buikgriep bij elke hap eten ervaar wat nu voedzaam is voor me, twee slokken koffie veroorzaakt buikkrampen, twee droge beschuitjes met een kop thee en er is niks aan de hand, vraag ik me af hoe het zou zijn als je ook op geestelijk terrein, precies dat zou kunnen eten wat goed voor je is.
In Trouw van vanochtend las ik dat wolven als het kan, zalm preferen boven ree. Er is in British Columbia een onderzoek gedaan en daar blijkt dat de wolven, als de grote zalmtrek begonnen is, massaal overstappen naar zalm. Ze hebben er maar 6 ons van nodig, en door de rest van het jaar hebben ze 2,7 kilo ree per dag (!) nodig om dezelfde voedzame bestanddelen binnen te halen. Bovendien is het ook een kwestie van lijfsbehoud: de jacht op het ree brengt veel verwondingen teweeg door steken van de geweien.
Hoe zouden wolven dat nou besluiten of ontdekken? Hoe vertellen ze elkaar dat door: Hé, we gaan voor de zalm, veel handiger, kost minder moeite, spaart tijd en energie uit? Ik zou het alle mensen gunnen om zo om te kunnen gaan met hun geestelijk welzijn.
Acute geestelijke buikkramp gebeurd maar zelden: burn out, heet het. De mensen die het mee hebben gemaakt, zien achteraf de jarenlange signalen ervan. Ze gunnen het niemand: 'Van het ene moment op het andere ging het licht uit', zei iemand ooit tegen me. Het licht weer aanmaken is vervolgens een jarenlang proces. Sommigen komen dan voor het eerst dat echte voedzame voedsel tegen. Moeilijk te ontdekken zo blijkt, door de massiviteit en massaliteit van al het junk-food.
Dat geestelijk voedsel... het meest voedzaamst bestanddeel ervan: daar blijken woorden en namen vaak tekort voor te schieten... 'Ineens ervaarde ik vrede, een diepe rust, licht doordrong me, grenzeloze liefde, God.' Mensen gaan ervan stamelen en stotteren. Wonderlijk, is dat.
Nu ik met een vage buikgriep bij elke hap eten ervaar wat nu voedzaam is voor me, twee slokken koffie veroorzaakt buikkrampen, twee droge beschuitjes met een kop thee en er is niks aan de hand, vraag ik me af hoe het zou zijn als je ook op geestelijk terrein, precies dat zou kunnen eten wat goed voor je is.
In Trouw van vanochtend las ik dat wolven als het kan, zalm preferen boven ree. Er is in British Columbia een onderzoek gedaan en daar blijkt dat de wolven, als de grote zalmtrek begonnen is, massaal overstappen naar zalm. Ze hebben er maar 6 ons van nodig, en door de rest van het jaar hebben ze 2,7 kilo ree per dag (!) nodig om dezelfde voedzame bestanddelen binnen te halen. Bovendien is het ook een kwestie van lijfsbehoud: de jacht op het ree brengt veel verwondingen teweeg door steken van de geweien.
Hoe zouden wolven dat nou besluiten of ontdekken? Hoe vertellen ze elkaar dat door: Hé, we gaan voor de zalm, veel handiger, kost minder moeite, spaart tijd en energie uit? Ik zou het alle mensen gunnen om zo om te kunnen gaan met hun geestelijk welzijn.
Acute geestelijke buikkramp gebeurd maar zelden: burn out, heet het. De mensen die het mee hebben gemaakt, zien achteraf de jarenlange signalen ervan. Ze gunnen het niemand: 'Van het ene moment op het andere ging het licht uit', zei iemand ooit tegen me. Het licht weer aanmaken is vervolgens een jarenlang proces. Sommigen komen dan voor het eerst dat echte voedzame voedsel tegen. Moeilijk te ontdekken zo blijkt, door de massiviteit en massaliteit van al het junk-food.
Dat geestelijk voedsel... het meest voedzaamst bestanddeel ervan: daar blijken woorden en namen vaak tekort voor te schieten... 'Ineens ervaarde ik vrede, een diepe rust, licht doordrong me, grenzeloze liefde, God.' Mensen gaan ervan stamelen en stotteren. Wonderlijk, is dat.