Meestal val ik als een blok in slaap en maak dromenloze nachten door. De enkele dromen die ik me herinner, de volgende ochtend, hebben meestal een betekenis. Nu, met die vage griep, droom ik wel van alles en word ik wakker met het idee dat ik hele avonturen heb mee gemaakt. Waar haalt je brein het toch allemaal vandaan?Hierbij een in kijkje in mijn hersenpan met een bijhorende analyse, voor zover ik kom: ik droomde dat ik vastzat aan een rolstoel en in een mistig moerasachtig water bijna aan het verdrinken was. Ik zag in een enkel shot mijn handen naar boven, naar het daglicht reiken en als kijker naar een film wist ik: zo meteen staat ze weer op het droge en kan ze toveren, maar ze weet het zelf nog niet. Dit beeld komt uit Harry Potter, die als proef een diepduister moeras in moest zwemmen. De rolstoel koppel ik aan de oude Capucijnen en sowieso aan het voorbijgaan van de dingen.
Ik stond weer in het zonlicht, in een beschutte tuin. Ik dacht: zometeen gebeurt er iets en dan ontdekt ze dat ze toveren kan. Ja, ik was het beide, degene die het leefde en degene die toekeek.
Vervolgens slingerde ik een rood touw over een balk en wonderwel wikkelde het koord zich prachtig strak erom heen. Vaag wist ik: hé, dat is uitzonderlijk, hoe kan dat nou? Een rood koord staat sinds de Dokumenta 2007 in Kassel, waar deze metafoor ook gebruikt wordt, voor een levenslijn, de belangrijkste bloedader naar het hart, de rode draad in je leven.
Vervolgens ging ik als experiment een oude sok over een waslijn 'bedenken': kijken of er wat gebeurde. En ja, de sok kwam aanvliegen en vouwde zich, alsof het keurig gestreken was, scherp over het lijntje heen. Nu wist ik het zeker: ik had toverkracht! Tja, hier houdt mijn analysevermogen op, waarom die sok?
Tot slot ging ik vliegen. Ik maakte een enorme sprong opwaarts en zag toen dat de beschutte tuin een deel was van een liefelijk dorp, met allemaal moestuinen om de huizen, midden tussen groen heuvels. Yes, that's oké! Toen werd ik wakker.
