Vanmiddag had ik een gesprek met zuster B, die haar visioen met me deelde. Tevoren had ze me de tekst gegeven. Tien jaar leeft het al in haar en nu lijkt het bijna een werkopzet om zó uit te kunnen voeren. Tot mijn verrassing was het een blauwdruk van mijn eigen visioen rondom het klooster in Velp.Een gemengde gemeenschap met religieuzen en leken, een kerngroep en daarom heen concentrische cirkels van mensen die op allerlei manieren betrokken zijn en mee dragen. Ik vroeg haar waarom ze niet mee ging doen in Velp, maar dat was nét een stap te snel... Als zij mee zou doen, zei ik, dan zou er ineens een al kloppend hart zijn van een nieuwe leefgroep.
Mijn visioen sloeg al bijna op hol. Wat een revolutie zou dat zijn, als Clarissen en Capucijnen hun krachten zouden bundelen, tezamen met een aantal leken! Stel dat de beide kloosters heel close met elkaar zouden samenwerken in een energiestroom als een lemniscaat rondom Nijmegen...
Cirkelend om elkaar heen vertelde ze aanvankelijk dat haar visioen niet uit onrust of nood geboren was, maar toen ik een beetje dóór vroeg, kreeg ik toch het idee dat ze, ondanks de rust, wél zocht naar werkelijke verandering in haar leven... Maar wanneer ze dacht dat ze een stap zou zetten die concreet was... Ze wist het nog niet.
B. vertelden nog over een aanstekelijk initiatief van Clarissen in Ierland. Die hadden van een boer een weiland gekregen rondom een plek waar de heilige Brigida al vereerd werd. Ze hebben er drie grote tenten opgezet als gemeenschappelijke ruimten. Eén om te eten, één om te bidden en één om te recreëren. Eromheen stonden allemaal tuinhuisjes waar de zusters in wonen... Als er iemand bij wilde komen dan zetten ze er gewoon weer een huisje erbij! En die boer had nog meer weilanden eromheen.
Een heel andere situatie dan in Nederland, waar het beheer en behoud en onderhoud van de kloostergebouwen zelf al heel wat hoofdbrekens kost.
We moesten maar vaker met elkaar praten over elkaars visioen, vond B. Het is me wat, hoe mensen op on verwachtte plekken zoeken en in beweging zijn... Wonderlijk, om daar deelgenoot van te worden. Waar zal dit allemaal toe leiden? Ik weet het niet, maar zoals Kavafis al dichtte: het gaat om de reis die je met elkaar maakt, niet om het einddoel.
