Gisternacht nog naar de dvd Big Fish gekeken. Ik vond de voorkant al intrigererend: Letters waarvanaf bovenaan een soort boomwortels de lucht ingroeien, of zijn het letters die bomen worden? De vreemde cameravoering, de sfeer en de kleuren pakten me, terwijl ik een blogje aan het typen was. Ja, het is a great movie, zei een stelletje uit Amerika dat knus op de bank hing. Kijk toch! Dus ik keek.Een tenger Iers meisje in een nachthempje uit grootmoeders tijd schoof ook aan. Ze wilde steeds weten wat er ging gebeuren, vooral toen er een grote monsterlijk Iemand in een grot bleek te wonen die een dorp terroriseerde, kon ze de spanning bijna niet aan. Maar het stel had geen zin om te praten, net nu de grote reus de grot uit kwam schuifelen. Kijk, dan weet je het zo!, zeiden ze.
Een vreemde film, iets tussen een kinderfilm en een volwassenfilm in. Het ging over een vader die de meest wonderlijke verhalen aan zijn kinderen had verteld en de zoon wilde, nu de vader stervend was weten wat nu waar was en wat niet. Op het einde vertelt de zoon ondanks zichzelf, zijn vader een vervolg van zijn verhalen. Hoe de vader weer in een grote vis verandert en terug naar de zee gaat. De vader sterft zo, met een tevreden grijns op zijn gezicht.
Het is mijn thema van deze zomer; dat de nieuwe generatie geen reguliere vormen van geloof meer nodig heeft, omdat er zoveel verhalen verteld worden die over hetzelfde gaan en jongeren hetzelfde beleven in de disco, op concerten, op internet en zich echt niet meer laten duwen in éen benard klein hokje. Ik zie het hoe ze de wereld bereizen: met mobieltjes en een kleine draagbare laptop. Hoe alles zich mengt: Australie, Zuid Afrika, Duitsland, Boston Amerika, Tjechie, een jongen uit Napels.
Ze kijken gezamelijk naar een dvd, nu ook terwijl ik typ, het lijkt wel familie op de bank, zoals vroeger. Stom en verwonderlijk en hoe arrogant ook, dat ik zelf toch jaren dacht dat religie en godsdienst wel van belang zou zijn, voor iedereen. Ze gaan allemaal naar Rome en Florence en Siena en Venetie, heel vanzelfsprekend. Ze lezen goede boeken en wisselen verhaallijnen en plots aan elkaar uit en laten zich raken. Ze bespreken de liefde en het leven aan de keukentafel.
Big Fish: wortels die de lucht in groeien of letters die bomen worden, als je maar mooie verhalen aan elkaar blijft vertellen en letterlijk en figuurlijk in beweging blijft. Jongeren zijn Big Fish voor elkaar, de wereld is bijna een Global Village, dezelfde oceaan waarin we allen dobberen en zwemmen en volgens mij is dat heel oké.
