Boerenzwaluwen vlogen rond in het avondroze. De zon gaat onder achter glooiende zonnebloemvelden bijna zover als je oog kan reiken. Er groeien drie oude kronkelige olijfbomen tussen, her en der verspreid en de horizon is omzoomd met inktzwarte penseelboompunten. Een idylischer Italiaans plaatje is welhaast niet denkbaar. Krekels tjirpen, de kerkklokken van Perugia, een heuvel verder, luiden.Twee witte ganzen gakken tevreden achter het gaas en paps geeft stralen water aan de net geplante olijfboompjes naast mijn tent. Chaio! zegt hij en verder gaat de conversatie niet. Vervolgens gaat hij met het water langs de net geplante druiven die rondom het hek gaan kronkelen en bij de pergola van het aangelegde terras met de gloednieuwe bolle tuinlampen.
Dit is een plek in opbouw. Ouders en zoon lijken te slapen in een soort schuurtje vlak bij mijn tent. In de winter, als er nauwelijks gasten zijn, zal wat nu hostel is, wel gewoon hun woonhuis zijn. Nu staat er een gasfornuisje en een ijskastje onder een afdak en hangt er een slordig geschilderd bordje boven een van de schuurdeuren met staff only daarop. Om het terrein stapels nieuwe oude stenen.
Charmant vind ik het. Het doet me denken aan het klooster van Velp. De rust, gemengd met een sfeer van verwachting. De wil om iedereen maar welkom te heten op een fantastisch mooie plek. Vier meisjes speelden tafelvoetbal. Buiten zitten wat jongens popcorn, chips en bier te drinken. Een vrouw leest met de voeten op de plastic witte tafel.
Om je heen conversaties van Where do you come from ? en Where are you going to? In feite de twee belangrijkste vragen in het leven. Men wil fun met elkaar hebben en men is nieuwgierig naar elkaar. Het is een jongerenvibe, waar ik als oudste, denk ik, nu even tussen in zit. Dat bevalt me. Hoe anders als in het klooster waar ik de jongste was en men in de stilte die er heerste, eigenlijk niet echt in elkaar geinteresseerd was, helaas dat moet gezegd...
Zonnebloemen: ze heten een Franciscaanse bloem te zijn. Ik ben in Franciscanie, zoals Gerard Pieter Freeman in zijn Umbrie-reisboek, uitgegeven in de Dominicusreeks, dit gebied gedoopt heeft. Hier vlakbij op die andere heuvel waar Perugia op ligt, en weer een heuvel verder ligt Assisi, daar had Franciscus zijn levenscrisis. Blijf ik ridder, feestneus en losbol of ga ik iets heel anders doen met mijn leven? Franciscus koos. Radicaal.
Mij zeggen de zonnebloemen op dit moment vooral dit: wij neigen met zijn allen naar de zon, we draaien de hele dag met de zon mee. Zonet op een grote nog warme steen, nadat de zon net onder was, aan de rand van die menshoge zonnebloemen dacht ik: dat is het enige wat ik weet en wat ik wil. Mij naar het licht en de warmte toekeren, waar die ook mag zijn.
