Ene Laura Dekker van 13 jaar oud wil de wereld rondzeilen. Van de kinderbescherming mag het niet en nu hebben de ouders een advocaat in de arm genomen. Aanstaande Vrijdag valt het oordeel. Het journaal besteedde er aandacht aan. Komkommernieuws? Ik weet het niet, maar het houdt me wel bezig.Ik heb het niet zo op de kinderbescherming want het is me gebleken dat het ook een heel ouderwets instituut is. Bij scheidingen trekken ze altijd partij van de moeder. Ze denken daar nog steeds dat vaders minder geschikt zijn om kinderen op te voeden. Ik heb ze ook ooit gehoord over het opvoeden van kinderen door ouders van hetzelfde geslacht. Zijn ze ook al niet voor.
Maar déze keer ben ik geneigd ze gelijk te geven. Het gaat hier om een kind van 13! Niet 15 of 16, maar 13! Welke ouders kunnen hun kind geschikt vinden, om 2 jaar op zee te dobberen? Hoeveel kontakt ze onderwijl ook heeft met anderen, de bedoeling is wel dat ze dit alleen volbrengt. Ze zegt er zelf over: 'Ik vind het allemaal best een beetje overdreven en ik heb nog geen meter gezeild.'
Dat vind ik nu echt de reactie van een 13-jarig kind. Die overziet nog niks, nergens en nooit. Hormonen kunnen gaan gieren, stemmingswisselingen kunnen onverwacht haar deel zijn. Stél dat dit gebeurt midden op de oceaan? Wie is er dan bij om haar bij te staan? Al zóu ze de volgende dag alweer, een mens live kunnen ontmoeten: elk uur kan te lang zijn op een stille oceaan.
Zij snapt de drukte niet. 'Meisjes van 13..,' zong Paul van Vliet, 'er net tussen in'. Voor Laura is er al een website aangemaakt, voor haar aanstaande avonturen. Maar ze heeft nog geen meter gezeild, zoals ze zelf zegt. Het lijkt mij dat iedereen om haar heen een loopje met haar aan het nemen is. Of in zeiltermen: de wind in haar zeilen blaast en ze verplicht is om daar wat mee te doen. Want Laura 'heeft zout in haar bloed', volgens haar advocaat Peter de Lange. Dat moet ze wel, om zoet te zijn.
