Ze is een Chinees meisje geboren in Hong kong maar op haar tweede verhuisd naar Sydney. Nu studeert ze in Milano en daarna is het klaar, iets met theater en film, zo begreep ik. Ze vind Amsterdam een easy going city, laid back. Echt? vroeg ik verwonderd. Ja, want er zaten allemaal weird looking people on their bikes. O. Het deed haar aan Sydney denken en daarom vindt ze het een van de mooiste steden van Europa.In Milano kijken mensen haar aan alsof ze voor het eerst een Chinees zien. Ze trekken hun ogen met hun vingers schuin en lachen. Of ik daar last van heb, vraagt ze. Nee. O, maar ik woon in Nederland en daar is Amsterdam weer de hoofdstad van. Ik zou wel een poos in Sydney willen wonen, zei ik, want het was daar voor het eerst, nog voor Beiing, realiseer ik me nu, waar ik geheel niet opviel. Ze beaamde het. In Sydney loopt alles gemengd door elkaar en niemand kijkt elkaar vreemd aan.
Ik liep in de avondzon langs de mensgrote zonnebloemen en hoorde gezang. Een vrouw duwde een kinderwagen de heuvel op, richting mij en ik zag haar bij het horen van het luidkeelse zingen,
wakker geworden rondspieden. Waar kwam het vandaan, wat was het, laat ik maar zo gewoon mogelijk doorlopen, alles in haar lichaamstaal stond op scherp.
O, how wonderful to be here, the energy of you sunflower, its mine oe-oe-oe...aum...aum... Het was Michelle met gouden stof om haar gezicht gewikkeld, bezig zichzelf te filmen, in een zwart strak pakje, draaide ze rond met grootse gebaren. Toen de vrouw langs haar liep, haastte ze zich om uit te leggen, dat men niet met een gek van doen had. Ik zag de vrouw volkomen relaxed haar weg vervolgen.
Wat was alweer de essentie van theater? Mensen meenemen, was het niet? Ze in aanraking brengen met het goddelijke. Een kort moment wilde ik dat ik jong was. En Michelle was. Michelle, ma belle, sont les mots qui vont tres bien ensemble, tres bien ensemble...
