De stromende regen tikt op het hoge puntdak en dat maakt dit onderkomen wel heel knus, zoals in een tent. Twee poezen die steeds om je heen zijn, dat is ook knus, ze snorren en knorren om me heen. Verscheidene stillevens door de kleine en grote ramen om me heen:de sierlijk witte luchtige suiker-punttoren met een klok met gouden wijzers en cijfers daaronder, boten in het water, het fris groene blad van de kruin van een boom, glanzende rode dakpannen van de regen, donkerroze, purperen fuchsia's in een bloembak met regendruppels als spiegelende kralen ertussen.
Ik bekijk mijn boeken die ik op de boekenmarkt gescoord heb: Early Spanish Manuscript Illumination van John Williams, prachtig in beige-oranje rode, violette tinten met blauwgrijs als contrastkleur in Mozarabische stijl: een mengeling van christelijke en moslims tradities.En Italiaanse miniaturen uit de renaissance van J.G.G. Alexander. Ik raak verrukt van zulke plaatjes: in een tijd dat er nauwelijks beelden waren, hebben daar monniken en kunstenaars met inzet van al hun verbeelding en al hun geduld, deze plaatjes tot stand gebracht. Meer dan 1000 jaar later verzameld en reproduceert in boeken die elk 5 euro kosten. Wat een onbegrijpelijke wereld moet dit zijn voor zo'n monnik aan zijn schrijftafel, half in het donker in het scriptorium van toen.
Al snuffelend tussen die boeken in al die kramen, de zon scheen mild, dat bladerdek van de bomen net helemaal uitgebot, levenwekkend groen, dan denk ik altijd: dit is een stad in vredestijd, dit is een stad in een democratie, als ik ooit nog oorlog moet meemaken, dan zal ik verlangen naar momenten en plekken als deze.
Ik ging een kapel in, daar vlakbij en er begon een mis en ik besloot te blijven. Het is de zesde week na Pasen en gisteren is Jezus naar de hemel gevaren en nu wacht de christelijke gemeenschap wereldwijd op de komst van de Heilige Geest met Pinksteren, over tien dagen. Wat zijn dit nu dan voor dagen in dat christelijk geloof? Het zijn dagen van geestverwachting: van uitzichten hopen en bedenken, van zelf leren kijken en zoeken, nu Jezus, hun leidsman niet meer aanwezig is.
Geestverwachting...in verwachting zijn van de geest die heil brengt, geluk, de geest die elk mens zo meteen zal aanvuren, zo dat we elkaar kunnen verstaan in elk de eigen taal, voortgestuwd in een verlangen naar vrede.
Wanneer vlak voor het uitdelen van het brood, de Heilige communie, die pakweg 15 aanwezigen, waarvan de helft een internationaal uiterlijk had, een Indiase,een Chinese, een Afrikaan, een Surinaamse, Zuidelijke jongeren, elkaar de vredesgroet geven, dan is het toch echt even aanwezig. Wat? Nou, allemaal verzameld als het ware onder eén puntdak, met verschillende uitkijkjes, een diversiteit aan perspectieven. De wereld wordt even klein in de ontmoeting van de blikken en de glimlach met die anderen: welhaast knus.
