O, wat is het toch een knappe man. David Bowie in zwart-wit op de officiële video van 1982 waar hij Wild as the Wind zingt. Zo'n androgyn hoofd, zo helemaal authentiek zichzelf, ongenaakbaar en kwetsbaar tegelijk. Onschuldig en wetend. Nog niet al die sporen van vermoeienis, teleurstelling, dat harde leven dat sporen kan trekken op iemands gelaat. Wat ook gebeurd is, bij hem, als je hem hetzelfde lied jaren later ziet zingen. Hij heeft datzelfde 'íets' om helemaal bij weg te smelten, wat Marlene Dietrich ook heeft. Die combinatie van iets dat raakt terwijl er tegelijk een zweem van onaanraakbaar zijn, als een glazen stolp, ook overduidelijk aanwezig is.
Hoe kom ik erop om hier naar te kijken? Op de cd met Nina Simone, stond dit nummer. Maar niet geod opgenomen. Dus de woorden zwierven door de kamer: O, my darling... wild as the wind... Stop. Daarom viel dit nummer extra op. Omdat het maar een flard was. Nu heb ik geluisterd naar beide versies, van Simone en kennelijk als oorspronkelijke versie die van Bowie en nu valt een andere zin op. Zo volstrekt paradoxaal: O, my darling, cling to me, like leaves on a tree... wild as the wind...
Niks zo snel weggewaaid als blaadjes aan een boom, als daar een wilde wind doorheen waait. Je zó aan iemand hechten, dat zó wensen, dat is bijna vragen om verlies... Maar misschien is het dan, zoals het blogje hiervoor: Laat maar waaien... je kan niet anders, zo is het leven... hecht je aan mij, op je meest natuurlijke wijze, als een blad aan een boom. Geef je vervolgens over aan de elementen, aan het leven zoals het gaat, zoals het is, zoals het zal zijn...
Ziehier de werking van mijn brein. Zó kom ik erop om ernaar te kijken. Omdat de wind al waaide in mijn vorige blogje, omdat de wind daar zo berustend wil waaien, maar de wind ook rusteloos en zwervend en verlangend kan zijn. De wind die waait als een bries, zeilbootjes vooruit, bloemen die wiegen, een aanwezigheid van iets milds langs je wang, de bladeren die gaan, maar gaan...
En ik denk aan de eerste regel van het liedje Windsong van John Denver: The wind is the whisper of our mother the earth... En later: So, welcome the wind and the wisdom she offers, follow her summons, when she calls again, in your heart and your spirit let the breezes surround you, lift up your voice then and sing with the wind... Dit blogje is dezelfde als het vorige, maar dan in een andere toon.
