Daartoe was een cursus ontworpen, waar groepen van een zestal beheerders, de stuurgroepen, zich elk drie maanden lang moesten buigen over een wijk- of jongerencentrum dat niet het hunne is. Doen alsof je de baas bent, onderzoek plegen, presenteren. Voor ongeveer iedereen in mijn groep was het een ware nachtmerrie. Wat als je nog NOOIT een brief hebt opgesteld en er wordt aan je gevraagd een begeleidende brief te schrijven voor bij een te verspreiden enquête? Wat als je nog nooit voor een groep iets gezegd hebt? Wat als je niet gewend bent om iets op papier te zetten? Wat als je lange zinnen niet begrijpt en vanaf het begin zegt:' ik snap echt niet wat de bedoeling is... ik wou dat het in Jip-en-Janneke-taal verteld werd!'
In zo'n groep zat ik. Wat doe je dan? ... Ik besloot toch maar voor het best mogelijke resultaat te gaan en onderweg de groepsleden zoveel mogelijk te stimuleren om dingen te durven, te doen, op te pakken. Dus iedereen zou een stukje presenteren en ik zou de boel wel aan elkaar praten. Vanochtend leek een groepslid het af te laten weten. Maar gelukkig, ook voor hemzelf, kwam hij toch, bleekjes, opdagen. Maar het ging geweldig, de enige groep zonder power-point presentatie, want dat kan ik niet, gewoon een ouderwets verhaal. Alsof iedereen mee op reis ging en we hadden een boekje gemaakt dat de reisgids was.
Ook alle groepsleden die eigenlijk niet durfden, deden het geweldig en zaten achteraf te glimmen en trots op zichzelf te wezen.T. ving op dat de managers onder elkaar hadden gezegd, dat dat van ons toch de beste presentatie was. Ook inhoudelijk: we hadden echt wat te vertellen. De cursusleider had het beaamt: Hoe iets in het échts, veel levendiger is dan zo'n powerpoint. Dit is voor mij, internetdummie, natuurlijk een persoonlijke triomf: dat het vertellen van een goed verhaal, gewoon uit het blote hoofd, zonder veel papier, zonder flitsende powerpointbeelden die opdoemen en weer vervagen, uiteindelijk het beste is bevallen.
