Het mooie van werken in een Wijkcentrum is, dat je vaak dicht bij der mensens wel en wee staat. Sommigen zie je vaker in een week en ze vertellen je van hun plannen, wat er onlangs is gebeurd, hoe iets verder is gegaan. Zo vertelde T. me enkele weken geleden vol liefde over haar zwager. Dat zij, zelf weduwe, zoveel aan hem had. Dat zij, hij, haar zus en zij, in de zomer, de eerste dag wanneer het Wijkcentrum gesloten is voor de zomerstop, naar Kroatie zouden gaan rijden, om daar andere familie, die er dan al is op de camping, te gaan verrassen. Wat verheugde zij zich daarop.
Toen, twee weken geleden, op de maandag, begroette ik haar met zoiets van: 'En, gaat alles goed? Leuk weekend gehad, vast wel!' 'Nou nee', zei ze. 'Helemaal niet. Het gaat slecht met me.' Het bleek dat die favoriete zwager van haar totaal onverwacht dus, binnen 24 uur gestorven was. 56 jaar. Hij had zich 's avonds niet goed gevoeld, was even gaan liggen en toen bleek hij een hersenbloeding te hebben, is per ambulance snel naar het ziekenhuis vervoerd, heeft een paar uur in coma gelegen...'En toen was hij weg', zei ze, met de tranen in de ogen.
Ze kwam toch gewoon die week: bij het sjoelen en het kaarten. 'Wat moet je anders?' zei ze. 'Thuis zitten heeft ook geen zin.' De begrafenis was op een ochtend en 's middags kwam ze het Wijkcentrum binnen. Ze had oranje vlaggetjes gezien, of ze die mocht gaan kopen voor wanneer we met zijn allen naar het voetbal gaan kijken. Goed idee, zei ik. Hoe gaat het? 'Ja rot natuurlijk, maar je kan er toch niks aan doen... gewoon doorgaan, he.'
Vorige week kwam ze met het idee om een liederentafel te organiseren. 'Dan wil ik dat ene liedje zingen, maar ik kan de tekst nergens vinden, je weet wel van Benny Neyman: Laat maar waaien, laat maar gaan.' We deden een poging tot zingen, maar iedereen die erbij was, wist het ook niet helemaal precies. 'Weet je wat?' zei J., 'Mijn schoondochter zit bij een smartlappenkoor, die heeft het vast wel in haar map.' En ja, hoor, gisteren was het er: de hele tekst.
Dit liedje en dit zingen, nu: dat is spiritualiteit, dat is de kerk van nu, dit liedje troost en bemoedigt, zeker als je het met anderen zingt. Het refrein gaat aldus:
Laat maar lekker gaan zoals het gaat
leef zoals de wind je jasje waait
doodgewoon met leven doorgaan
laat maar waaien laat maar gaan.
En eén van de coupletten:
Je moet je eigen lasten leren dragen
dan valt het achteraf misschien wel mee
wat heeft het nou voor zin te zitten klagen
kom waai maar even met 't leven mee...
