Daar stonden dus ook grote glazen potten met...? Ik wist als kleuter-kind niet wat het was: grote lichtgele, oranje soms groenige, of zelfs blauwachtige 'toverballen'. 'Telor', zei ze, en het waren dus eieren, eendeneieren en kippeneieren. In stukjes gesneden, ook bedoeld als een van de randversieringen op je bordje.
Deze herrinnering sprong op, nadat T. uit zijn tas een grote glazen pot haalde en daarin dreven dezelfde ballen, eieren, dus. Hij had er een pindasaus bijgemaakt, die precies zo smaakte als die van mijn oma, zo vol aroma, zo gelaagd van smaak en hij vertelde dat er wel twintig kruiden inzaten. En in het 'sterke water' van de eieren ook zoiets en korianderblaadjes en... O, wat smaakte het me! Het was één van de hapjes, meegenomen voor de Dans en Muziekavond: het was een waar feestje en dat was je entreebiljet: een snack of een hapje. Er was nog saus over, en ook het 'sterke water' en a la mijn oma zei hij : pak maar, neem maar mee naar huis.
Maar ja, wat moet je met zo'n halve pot saus en met dat sterke water, waar ik nog een keertje eieren in kon laten weken? Jammer om zo'n rijk soort water weg te kieperen, maar moest ik nu alle Pinksterdagen eieren gaan eten? Het antwoord volgde alras: midden in de nacht kookte ik eieren, stopte ze in de pot en nam ze twee dagen later, gisteren dus, mee voor mijn projectgroep in de bossen bij 'ons' projecthuisje. Ik drapeerde ze in vieren gesneden op een schaaltje op een melba-toastje, gooide er royaal de diep donkerbruine saus overheen en zei net als mijn oma: Pak maar!
