Maar ik dwaal af. Want wat ik wou zeggen is, dat ik zelf nu zo dom ben geweest om vanavond niet naar de vigilie-viering voor het Pinksterfeest bij de Clarissen te kunnen, omdat ik me zelf gepland heb in het Wijkcentrum. 'Als het maar iets Pinksterachtigs is', zei zuster R. gisteren lachend. Dat verwacht ik wel: het is de eerste Dans- en- Muziekavond die we er organiseren, de slingers en gekleurde vlaggetjes hangen er al en afgelopen Donderdag draaide men al een beetje warm. Degene die al weken muziek aan het samenstellen is ervoor, zette het geluid harder, en ja, er werd al spontaan tussen de tafeltjes van het kaarten door, een dansje gemaakt. Ik verheug me wel op vanavond!
Steeds meer mengt zich voor mij de wijze van het klooster door de rest van mijn wijzen van zomaar-leven. Ook in het klooster zelf, waar ik de weg weet, in kasten kan kijken en opbergen; de kaarsjes, de doeken, de klankschaal... niks zo fijn en ook bijzonder om na drie kwartier in stilte in de kapel te hebben gezeten na de vespers, vervolgens in mijn eentje de koorbanken te verschuiven, de mediatiebanken overal vandaan te zoeken, de lichtgroene cd van Arvo Part, vast in de speler te schuiven, het geluid te testen. En daarna naar de refter, voor het 'etentje-in stilte'.
Ik kan dus volmondig 'Ja' zeggen, dat voor mij de Dansavond in het Wijkcentrum ook iets heeft van de geest van Pinksteren in het klooster. Het is dezelfde geest van vuur en verlangen en verbondenheid die op beide plekken waait.
