M., nu 17, en mij vooral bekend in luier-stand, zowel letterlijk als figuurlijk: van luiers op de commode, tot lui liggend in de box, op de bank, in mijn tuin, zocht een stageplek voor één dag. Dat heet dan maatschappelijke oriëntatie, en wat ontdekte haar klas als eerste? Dat niemand genegen is om iemand voor een dagje op sleeptouw te nemen. Zorgelijk: het roept iets op van een gesloten samenleving, winkels, bedrijven enzovoort willen geen pottenkijkers voor een dagje, daar hebben ze niks aan. Dus de meeste leerlingen liepen nu stage op het werk van een van beide ouders.
M. vroeg aan mij of ze stage kon lopen in het klooster. Maar nee, dat kon niet, besloot ik zonder dat verder na te vragen. Want in het klooster is het alleen stil en er wordt gewerkt rondom de stilte en het koorgebed is ook een vorm van werk, maar niet het soort werk waarop M. zich oriënteerde. Althans niet voor haar school. Later vertelde ze dat ze op yoga ging, tegen die andere M,. die even langs kwam in het wijkcentrum en een groot deel van haar leven yogalerares is geweest. 'Zo'n opleiding kun je ook doen, ja, daar lijk je me best een type voor.'
M. kwam gisteren dus een dagje stage lopen in het wijkcentrum. Ze maakte de laden schoon en de afwasmachine, ze bracht kapot glas naar de glasbak: allemaal karweitjes die ik uitstel, zoals zij weet en zij vindt schoonmaken leuk: mijn huis was een stuk netter toen ze nog elke week een dagje kwam en ik op haar paste, zoals dat dan heet. Ze haalde een map in een winkel en plakte en knipte daar wat dingen in die ik wilde bewaren. 'He, het lijkt net vroeger', zei ze, allebei aan een tafel, dingetjes doen'. Alleen was ik nu de administratie aan het doen achter de computer en het kasboek wilde maar niet gaan kloppen en die andere M die heel laat op de middag binnenwandelde, zei: Ik kijk met verbazing naar je... zó ken ik je niet.. .meestal alleen maar stil zittend, en dan bij de leesgroep. Ik ERGERDE me namelijk. Dat ik de fout niet kon ontdekken.
M. kwam eerst langs mij. Tevreden keek ze weer uitgebreid rond: 'ja, het is nog steeds hetzelfde, je hebt niet veel veranderd. Later wil ik ook zo'n huis als jij, maar hoe doe je dat? 'Nou, dan doe je voornamelijk niks', zei ik, dat groeit vanzelf aan, al die spullen, soms vind ik het echt teveel.'Nee, dat vond zei niet. "Je zei dat op Google Earth jouw huis wel in een oerwoud lijkt te staan, maar het is wel het LEUKSTE huis van allemaal in de straat! Zo wil ik het ook. En toen zei ze: 'Als ik jou niet had gekend in mijn leven, dan was ik een heel ander iemand geworden'. 'Dat vind ik nou leuk om te horen!' zei ik.
