Druk dagje

En toen zat ik gisterenochtend ineens tegenover een vrouw, genaamd Ambica. Ze leek helemaal opnieuw te willen beginnen met de aanvraag van de Exit Permit. Ik zei dus dat deze op internet al twee weken geleden klaar was. Met het ID-nummer kwam ze in de aanvraag. Is zij nou dezelfde die deze al eerder onder ogen heeft gehad of is zij een van de velen die toegang kan hebben tot gegevens van foreigners? Ze zei dat de Exit Permit toegekend was, maar dat ik nu eerst een bewijs van goed gedrag bij de politie van Mahabalipuram moest halen. Dan zou alles weer naar Chennai gaan en dan zou het ongeveer vijf dagen duren...

Iemand heeft de Exit Permit dus wel al goedgekeurd, om die vervolgens in de bureau-la van het internet te leggen? Ambica zag dat ik vijf dagen veel te lang vond en dat ik niet begreep wat me nu weer overkwam, dat ik naar de politie moest. Ze deed een telefoontje en ik hoorde het Engelse woord emergency. Toen zei ze dat ik de Permit misschien morgen kreeg, of anders overmorgen, als ik bij de politie was geweest. Dat ik niet meer naar Kanchipuram hoefde te komen en ze gaf me ook nog haar telefoonnummer. 'Avonds belde ze uit zichzelf naar dit guesthouse, met de boodschap dat ik morgen een mail kon verwachten met toezegging van een Exit Permit, daarna kon ik een vliegticket boeken en daarvan moest een kopie naar haar, want de exacte datum van vertrek komt dan op de Exit Permit. Hoe weet ze dit nu zo zeker? Zijn gedurende de dag die vier brieven vanuit de Indiase ambassade in Nederland doorgestuurd naar Chennai en Kanchipuram? 

Het was heel warm in Kanchipuram, dat in het binnenland ligt. Ik kon nog een tempel bezoeken, maar had meer zin in wat winkelen. Dat contrast dan, als je een airco-winkel ingaat vanuit de drukte van de straat. Een winkel waar ze alleen maar kurta’s verkochten: dat is een jurkachtige lange blouse, die vrouwen dragen met daaronder een legging-achtige broek. Het bleek in die winkel net zo’n merkenwereld te zijn als in Europese kledingzaken, met labels en sfeertjes erbij. Alles draait uiteindelijk ook om de verhalen die je met het kopen van een kledingstuk erbij krijgt. Ik ging er, voor de grap, eentje passen. Merkwaardig  wat een andersoortig beeld je dan van jezelf ziet in de spiegel! De paskamer had een dichte deur, die je kon vergrendelen.

Daarna kwam ik in een heel sjieke zijde-zaak, Kanchipuram is er bekend om. Marmeren lege vloeren met dikke tapijten en aan alle kanten houten vitrinekasten tot het plafond, met achter glas keurige stapels sari’s. Dat  verkochten ze daar alleen, niks anders, geen westerse kleding, ik raakte er een paar aan: prachtige kleuren, ingeweven motieven... als je belangstelling had, wordt die helemaal voor je uitgerold. Ze kosten vanaf 6000-7000 rupi, vanaf 70 euro dus, en dat is voor Nederlandse begrippen dus niks, voor bijna zes meter zijde van ongeveer 150 cm breed. 

Met de bus terug en meteen naar het politiebureau. Ik had het gevoel in een filmset terecht te zijn gekomen. In de rechthoek de gevangenis. Op de grond ervoor stapels papieren met touwtjes onwikkeld, drie lange rijen. Aan de linker kant een bureau bezaaid met rotzooi en ernaast een hoge ijzeren magazijnkast, waar de paperassen uit dreigden te vallen en de onderste plank de oud papierbak was. Er liepen wel zeven politiemensen rond, drie keken op mijn formulier, ze begrepen er niks van, ze liepen ermee op en neer, versjouwden nog een klein bureautje met mijn papier in de hand. Aan de andere kant van de bank waar ik verzocht was op plaats te nemen, bleek er een nieuw kantoortje te zijn geopend, de twee mensen naast mij die aan het wachten waren, hoefden zich alleen maar om te draaien. 

Er was ook een computerkamer, en daar zag ik een jonge man in burgerkleding uit tevoorschijn komen. Dat gaf me hoop, er is connectie met de moderne wereld. Het aantal papieren formulieren groeide in de hand van de politieman die met mijn aanvraag bezig was en ik moest mee naar een
andere kamer. Daar zat een autoritair klein politiemannetje met een rattenkop, achter een buro dat bol stond van de roze papieren. Hij begon te vragen waarom ik een overstay had in India, hij brak me na twee zinnen af, vroeg toen of Utrecht in het paspoort mijn geboorteplaats was, en ik kon weer gaan. Later las ik in een papier dat dit  waarschijnlijk de grondige verhoring was geweest van mij en dat uit dit onderzoek was gebleken dat ik niks op mijn kerfstok had. Mijn paspoort slingerde opengevouwen ondertussen op het ander bureau, terwijl er ook burgers op het bankje ervoor zaten.

Gauw nog even uitwaaien op het strand, met twee warme pasteitjes en een koud flesje appelsap met prik. Komt de dame die mij eerder een raar verhaal deed naar me toe. Met een vodje van een papier, dicht beschreven met namen en daartussen zaten twee Indiërs, eentje ervan was advocaat, die mij misschien konden helpen, maar hij was wel duur. Ik zei dat ik de Exit Permit nu binnen handbereik had, hoopte ik. Over Exit gesproken, zegt ze, ik ken een Australiër die ook naar huis wilde, hij was bij Sai Baba, die dingen naar een andere dimensie kan sturen. Die had tegen hem gezegd: wil je dit écht? Gá dan! En de man was weer thuis en Sai Babai leeft zo erg in meerdere dimensies, dat ook in zijn paspoort er een Exit stempel verschenen was! Een gezamenlijke vriend had dit aan  haar verteld. Zo’n grote Meester, net als Osho. Ik vroeg haar of ze de documentaire over Osho in Oregon kende, maar ze hoorde me niet. ‘Ik geloof niet zo erg in meesters’, zei ik, ‘je kunt je eigen meester zijn.’  ‘Ja! dat zeggen die meesters ook!’ Al die dwalende westerse mensen hier, ik krijg de indruk dat ze met zijn allen een zichzelf bevestigend, internationaal gemeenschapje vormen op zoek naar het Hogere. 

Wiki bracht me 's avonds een salade op een bord, in de vorm van een bloem.