Dus de zon was al op en het was druk op het strand, vol vissers. Die hebben waarschijnlijk net hun vangst naar huis gebracht. Er kwamen op het rustige water, eb, nog twee mensen aangekanooed op, ieder een bootje van een paar oude latten hout, aan elkaar gebonden. Er zat een hengsel aan, zodat ze, al aan wal , met zijn tweeën elke kano verder het strand op konden slepen. Dit lijkt op pleziervaart, na het werk.
Op de markt, later op de ochtend, dus veel is waarschijnlijk al verkocht, ook veel grote vissen. Het ligt er zonder ijs, maar wie weet komt er nog wel een vrachtwagen met koeling uit Chennai ofzo, die het zal weghalen, want in de middag dan is het er leeg, heb ik al een keer ontdekt. Hele kleine visjes worden op matten gedroogd in de zon. Ernaast de vleesmarkt, kippen, dus. Het rook er ook naar een broeierige stal en dat bleek te kloppen: helemaal achterin twee ruimtes vol levende kippen, die nog net allemaal hun kont konden keren. De poeliers waren klaar met hun werk en zaten op de grond, in een van de slachthuisjes van een palmblad rijst te eten. Tenminste een groot vertrouwen in eigen hygiëne, maar ik zou het onverdraaglijk vinden om in die geuren van levende kippen en bloed op de grond te gaan eten.
Wiki had een vrije dag gehad, de eerste in drie maanden en hij had met vrienden, een stel met een kind, samen twee kippen gegeten, ‘3 and a half persons and two chicken’ én ze hadden er alcohol bij gedronken. Het klonk alsof hij zich volledig te buiten was gegaan... Dan denk ik aan al dat schranzen en drinken in het Westen en dan is dit weinig... Ze vroegen naar de prijs van mijn iPad en ik had het nog bescheiden gehouden en 450 euro gezegd. Ze konden hun ogen niet geloven toen ze het in rupi omzetten. De intonatie van het bedrag, de grote ogen, alsof het om een miljoen ging, en dat is ook zo, als je dagloon van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat 11 euro is.
Het was voor hun geen fijne dag geweest. De baas had naar hen gescholden en zelfs het jonge broertje van de baas, die dit weekend weer veel ging dansen, was ervan onder de indruk geweest. Het bleek dat die middag vrienden van de baas er geluncht hadden en die hadden geklaagd over de slechte service, dat er geen respect was geweest en het eten niet niet lekker. Zelfs Sundjay, de man met zo’n zachte uitstraling, we verdrinken in elkaars ogen en glimlach, ook gisteren nog voordat ik dit allemaal hoorde, was later kwaad geworden omdat hij het onterecht vond. En toen had Wiki zich ook nog eens in zijn duim gesneden. Bad friday zei hij.
En mijn dag was juist zo goed geweest, ik had lang op het strand gemediteerd, dat geeft zoveel helderheid en kracht. Ik visualiseerde me met gemak op allerlei plekken waar ik ooit gemediteerd heb en kwam tot mijn verassing ook in Nieuw Zeeland, bij een rots aan Lake Tekapo, die later een begraafplaats en heilige plek van de Maori bleek te zijn. Het is een rare tijd, hier. Ik kan zomaar snel een Exit Permit krijgen en dan wie weet met een nachtvlucht de volgende dag thuis zijn. Maar het kan wellicht ook lang gaan duren en daar moet ik me tegelijk ook op voorbereiden...
Mijn verhaal aan de immigratiedienst is niet fijn omdat ik in feite door misinformatie van hun in deze situatie ben beland. Als dat zich maar niet tegen me gaat keren...Dan zing ik maar weer I carried, carried, carried it home, met de gedachte erbij dat Home ook daar is waar het hart is. Dus ook op deze plek, hier en nu.
