Jarig... en ik kocht een taartje bij de bakery. Vantevoren weet ik al dat het aanschijn van een Schwarzwalder-Kirsch-taartje, een rode kers op het slagroom bovenop een chocoladepunt, heel ver van de echte smaak ervan zal afwijken. Slagroom is een soort suikercrème, bruin smaakt niet naar chocola, enzovoort. Maar dat mag de pret niet drukken. Het is genoeglijk om zo’n taartje in een mooi doosje te krijgen en die dan boven op een rots bij een van de grottempels uit te pakken.
En dan komen de honden, die zoiets meteen ruiken. Ik heb een ambivalente verhouding met al die zwervende honden hier. Het zijn heel aardige beesten, ze gaan bij me in de buurt liggen en kijken je dan met van die echte hondenogen aan. In Pondicherry gebeurde het mij ook steeds: van al die mensen die er zitten, gaat Hond bij mij in de buurt liggen. Misschien omdat ik alleen ben, vindt Indiase Hond het dan nodig om over mij te waken. Maar ze komen steeds dichterbij, willen op het kleed op het strand erbij en iets eten kan echt niet, dan willen ze ook een deel. Voordat je het weet en je je verplaatst, heb je zo een groepje honden, die met je meelopen. De vrouw met de doeken verjoeg ze een keer voor mij, schreeuwend en met een stok. Heel efficiënt, maar dat zie ik mezelf niet doen. Bovendien levert het uiteindelijk misschien ook agressieve en gestreste honden op.
Jarig en niet in Nederland, deze verjaardag zal ik niet snel vergeten. Ik was eerder in Napels op deze dag en zelfs op Capri, geloof ik. Ik was in Malaga in Spanje en in Cordoba met bloeiende sinaasappelbloesem aan de bomen. Vorig jaar was ik in de dierentuin op deze dag en ik ben vaker naar zee gereisd. Nu loop ik hier de deur uit en om het hoekje waaiende palmbomen, strand en zee. Ja, ik ga dit ook missen.
