Wachten in de tijd, 4 boeken

En nu zit ik hier te wachten, in de hoop dat de immigratiedienst voor 13u nog een teken van leven geeft, een antwoord op mijn vraag, die ik hen vroeg in de ochtend stelde,of ik alvast mijn vliegreis kan laten vastleggen. Daarna ben ik een strandwandeling gaan maken en heb bij wilde golven gemediteerd, zwemmen zat er nu niet in. Ik vrees dat er vandaag geen reactie komt, en dat betekent dus dat het alweer maandag, de volgende week dus, wordt eer...? 

Ik bijt mijn tijd met lezen, natuurlijk is dat geen straf, in zo’n mooi gebied, bij zee en rotstempels. Ik ben alweer aan mijn vierde boek begonnen, het is allemaal Indiase literatuur. Ik begon met The Mango Season van Amulya Mallladi. De schrijfster is zelf in 1974 geboren in India, gestudeerd in Amerika en ze woont nu  in Denemarken met haar Deense man en zoontje. Dus het verhaal bevat vast veel autobiografische elementen.

Een vrouw keert na zeven jaar terug bij haar familie in India, tijdens het mangoseizoen met het ritueel dat de hele familie daar pickles van maakt. In Amerika heeft ze trouwplannen met Nick, met wie ze al twee jaar samenwoont. Haar missie is om haar familie te vertellen over deze Amerikaan, de missie van de familie blijkt, om haar in de korte tijd die ze er is te koppelen aan een geschikte Hindoestaanse  echtgenoot. Over cultuurverschillen, de angst om elkaar te verliezen en mooi geschreven. Wat me het meest bij blijft, is de vanzelfsprekendheid bij de familie, dat het Westen niks goeds kan voortbrengen en ze geen moreel kompas hebben, terwijl India dat wel heeft.

Het tweede boek heet: Your dreams are mine now, van Ravinder Singh, een bestseller-auteur, die in New Delhi leeft. De titel doet mij denken aan de bouquet-serie of aan streekromans, maar juist over de titel zegt de auteur in een voorwoord, dat velen daar blij mee waren. Weer het perspectief van de jonge, opkomende generatie: een 18 jarig meisje Ruphali, van het platteland kan door een beurs en haar grote intelligentie, studeren aan een universiteit in Delhi en ontmoet daar Arjun, een  stadse politiek bewuste en activistische New Delhier, die zich ook nog eens atheïst noemt.

Deze ontmoeting komt tot stand in het eerste deel van het boek, dat nog vóór Me-Too, dit thema heeft: Ruphali ziet dat een jonge vrouw bijna verkracht wordt door een van de hoogstaande en invloedrijkste hoogleraren van de universiteit. Zij is zo bij zinnen, dat ze het filmt op haar mobiel, alvorens ze een afleidingsmanoeuvre vindt om de professor te laten stoppen. Met hulp van Arjun en handige computerjongens uit het politieke netwerk van Arjun, weten ze de man ten val te brengen, door de beelden viraal te maken. Daarna melden zich nog meer jonge vrouwen die slachtoffer zijn.

Het tweede deel bevat de eigenlijke love story van Arjun en Ruphali. Heel uitgebreid wordt hun ontluikend gevoel voor elkaar beschreven, die leidt naar de eerste kus. Daarmee zijn ze al een stel voor hun omgeving, Aangenomen dat dit aardig werkelijkheidsgetrouw  is in India’s moderne tijden, dan getuigt dit dus van een totaal andere seksuele mores als in het Westen. Beide voelen een brandend gevoel voor elkaar, waar ze niet direct een vorm aan geven. Het boek dendert dan naar een fataal einde: professor uit deel 1, die in de gevangenis zit, neemt gruwelijk wraak middels wat straatjongens en ook dat wordt uitgebreid beschreven. Wat overblijft is de titel van het boek, waarmee Arjun verder zal leven: Your dreams are mine now...

En nu zit ik in River of smoke van Amitar Ghosh, finalist van de Man Booker International Prize 2015, deel twee van een drieluik, het eerste deel heet Sea of Poppies. Ik ben in het India van 1838, bij een voormalig slavenschip dat nu als opiumschip van de Britse East-Indian company, opium die in India geteeld wordt, verhandeld in China. Ik volg een heel aantal mensen die uiteindelijk bemanning, of als passagier of als gevangene op dat schip terecht komen. Ik wist niks over opiumoorlogen tussen Groot Brittannië en China, ook niet dat opium die in India verbouwd werd zo’n grote bron van inkomsten was .  Met zo’n verleden snap ik, hoe weet ik niet, wel iets meer van de toestand waar Engeland zich nu in bevindt, met die Brexit.

Ondertussen zal de immigratiedienst niks meer van zich laten horen, tot na het weekend. Dan ga ik hier nu ook maar mijn weekend in, met vanavond visjes eten in het donker aan zee.