Vandaag had ik zin in vis en groenten en Wiki maakte een heerlijk gerecht klaar, in Chinese stijl, mooi opgediend. ‘Wist je dat er negen wijzen zijn om groenten te snijden, ieder met een eigen naam?’ Dit is eigenlijk een fastfood restaurant zei hij, alles in één stijl.’Gelukkig heb ik alles wat ik ooit heb klaargemaakt opgeschreven, dan kan ik het altijd opzoeken.’ Hij heeft gekookt in grote hotels, maar het beviel hem daar niet, hij moest een apenpak aan met dichte schoenen in de hitte, er waren camera’s die alles in de gaten hielden, je mocht je alleen bezig houden met je eigen taak. ‘Hier doe ik alles, de werkdagen zijn langer, maar iedereen helpt elkaar.’ Ze wonen met zijn allen in één huis, in de hittemaanden slaapt hij vaak buiten op het dakterras.
Hij verdient 900 rupi per dag, dat is dus ongeveer 11 euro, en daarvoor hoeft hij geen huur te betalen en alles wat over blijft na een dag, eten ze zelf op, want de baas houdt niet van verspilling. Ik was er een keer bij, hij had een groot bord vol, met heel veel vlees, very spicey en Sandjay at toen weer iets heel anders. Die 900 rupi is in Nepal 1600 rupi waard, dus hij stuurt geld naar zijn familie. Hij is getrouwd en heeft een dochtertje. Elke dag video-chat hij met haar.
Sandjay hield gisteren ineens wat afstand, ik vroeg of er wat was. Nee hoor, en weer die verzengende stralende glimlach, ik zou hem wel de hele dag in de ogen willen kijken, we smelten weg van elkaar. Van hem krijg ik elke dag een kommetje soep erbij. ‘Weet je wat het probleem is', zei Wiki, toen we weer even alleen zaten, 'we vinden jou allemaal aardig, we praten over je gedurende de dag.’ Ik begon wat schaapachtig te lachen. ‘Seriously, this is a problem’. Dus nu blijven ze ook bij elkaar, voorin bij de straat, dan komt Wiki toch weer met me praten, hij is de enige die redelijk Engels kan, Sundjay loopt dan alleen voorbij en in een verloren moment stralen Sundjay en ik dan toch met elkaar en soms staan ze wel allemaal weer bij de tafel, waar ik mijn eten verorber.
En vandaag kwamen er twee vrouwen binnen, ze dronken thee met cake en koekjes, ze werken in een ander, groot, sjiek pand van deze Try-familie in de straat waar ook mijn guesthouse is. De Try-familie heeft ook een supermarktje hier, ze zijn belangrijk en enige dagen geleden sjouwden men met zijn tweeën heel grote ronde bakken met rijst en sauzen en groenten naar buiten: voor het een jaarlijks festival, voor iedereen gratis eten. Die vrouwen dus, vonden me ook al aardig en een vrouw had haar man aan de telefoon en vroeg of ik even met hem wilde praten. Dat doe je dan, je kunt niet anders, maar het heeft wel iets geks. Die man kwam weer uit Darjeeling, het is éėn van de eerste dingen die men meteen vraagt; ook Indiërs onderling, geloof ik, omdat India zo groot is.
Er is hier een steenhouwer/beeldenmaker, die al vijf keer ofzo een maand in Nederland is geweest, hij maakt dan beelden voor de kunstenaar Cornelis de Maire, die schildert op de wijze van de oud Hollandse meesters. Drie kunstboeken van hem liet hij zien: kijk, die beelden heb ik gemaakt. Ik zeg hem dat hij niet vernoemd wordt in de tekst. Nee, dat kan niet, dat heeft met de visa te maken, nu komt hij op een toeristisch visum en een zakelijk visum is vele malen duurder en levert heel gauw problemen op.
Ja, van visumproblemen daar weet ik alles van. Mijn Exit Permit aanvraag is nu in behandeling op een ander kantoor, ik moest het daartoe weer helemaal overnieuw doen, per mail doorsturen is er niet bij. Ik moet een Request Letter schrijven en heb ondertussen ook een werkgeversverklaring uit Nijmegen. Dan nog een formulier dat, zo bleek, het guesthouse hier mij moet geven. Maar die kwamen niet in het systeem, er moet een nieuw wachtwoord worden aangevraagd. Als dat komt kan alles weg en dan verwacht ik toch eigenlijk dat ik snel een Exit Permit krijg. En ik weet nu al, dat ik dit alles waar ik nu ben, ook zal gaan missen... en zeker de mannen in het food center.
