Gisteren ontdekte ik dat de winkeltjes langs de shore temple verlicht zijn, helemaal tot op het strand en dat daar dan vrouwen vis bakken, die je op plastic krukjes kunt opeten. Nog voor acht uur 's avonds werd alles opgeruimd, de vloed kwam op. In het donker met een enkel lichtje erbij het vermaak dat ik sinds Chennai heb gezien: ballonnetjes kapot schieten en blikjes gooien, en dit dus niet door kinderen, maar door volwassenen.
Dus ik at een visje, geserveerd met een halve limoen en gesneden rode ui, op een palmblad dat op een bordje wordt gelegd. Je kiest uit de uitgestalde schalen en dan gaat deze sissend in een grote wok. 'Dat is geluk, een gebakken visje eten’... iets in die trant dichtte Marjoleine de Vos ooit en ik denk daar altijd aan als ik dat doe, of het nu thuis is bij de viskraam op de markt, of hier in het bijna donker op een strand in Zuid India. En ik voel het ook zo: dit is geluk.
Tot nu toe had ik geen boek hier gekocht bij Apollo, het kleine boekhandeltje hier. Ik ben alles gaan lezen wat ik in Chennai gekocht had zoals Inspired Talks van Swami Vivekananda en uit Pondicherry van Sri Aurobindo & The Mother korte stukjes rondom het thema The Powers within en Monasticism van de Sri Ramakrishna Math. Veel ervan kan ik beamen. Al die gedachten en vormen van geloof staan allemaal in de traditie van dat wat ik hier iedereen bijna meteen hoor zeggen: There is only óne God, What you believe is up to you.
Ik wisselde dit af met het enige boek dat ik uit Nederland had meegenomen, een dwarsligger en gaandeweg wel aardig toepasselijk: Calamamiteitenleer voor Gevorderden, het debuut van Marisha Pessl. Aan het woord is de 18 jarige Blue, die haar levensverhaal opschrijft. Altijd op reis van stad naar stad, waar haar erudiete vader steeds een baan als universitair docent had, voor een seizoen ofzo. Zelf zit ze ook tjokvol gelezen boeken: elk hoofdstukje heeft als titel een bekend boek uit de wereldliteratuur. Daarmee echoën er heel veel werelden en ook citeert ze, al vertellend constant uit allerlei boeken.
Het gaat ook over wennen in een nieuwe klas, de eerste kus en vrijen, de verhoudingen van haar met een docente en een exclusief vriendenclubje rondom die docente. En over haar vader, die vrouwen om zijn vingers wint, de tijdspanne van een affaire is ongeveer een maand, zolang als een Meikever leeft, en zo noemt ze al die vrouwen ook, die eenvoudigweg niet kunnen geloven, dat ze zomaar worden afgedankt en via Blue nog een voet tussen de deur willen zetten. Langzaam maar zeker voltrekt zich een grote calamiteit...en je weet er eigenlijk al wat van vanaf het begin , maar je vergeet het ook weer.
Vandaag was het dan zover: flaneren en Mahabalipuram of Mamalapuram, beide namen kunnen, wel zo’n beetje kennen. Nee, er was geen zondagse dienst in de open lucht kerk vlakbij de markt, naar de Bakery voor lekkere nog warme hartige broodjes en pasteitjes voor de lunch, nee; bananen en mandarijntjes heb ik nog niet nodig bij de vriendelijke man er vlakbij, bij Trysupermarkt een koud bakje kwark kopen en al lepelend, via achterafstraatjes, uitkomen bij boekhandeltje Apollo.
Daar heb ik me als het ware lid van de bibliotheek gemaakt. Het werkt als volgt, vertelde de boekhandelaar: je koopt een tweedehandsboek en die ruil je voor 50 rupi in voor een ander.. Er zijn hier westerlingen die wel een jaar hier wonen, sommigen bij een geliefde. Dit is de manier om veel te kunnen lezen zonder ballast. Je houdt wat je goed vindt, eventueel, dan koop je een andere om mee te kunnen ruilen. Gewiekst als ik ben, kocht ik nu een goedkoop boek van een Indiase schrijfster om wellicht te eindigen met een veel duurdere. Tenzij morgenochtend de Exit Permit gegeven wordt, want dan gaat dit boek mee naar huis.
