'God Loves, Man Kills' / 'Kingdom come' / 'Disobedience'

Zondag. Deze ‘Dag des Heren’ draaide uiteindelijk rondom drie mannen Gods. Nee het heeft in dit kader geen zin om sekseneutraal te zijn... exacter, je kán niet sekseneutraal  zijn want het was nooit de ‘dag der Dames’... ‘Vrouwen Gods’ zijn er gelukkig wel bij de protestanten en de Anglicanen, nooit zal ik de verrukking vergeten toen ik meeliep met een internationale Franciscaanse voettocht van de Tochtgenoten van Sint Frans op Gotland, waar Pipi Langkous ook woont. Ik hoorde dat de eindviering door drie priesters zou worden gedaan, twee uit Zweden en eentje uit Engeland, ik vroeg me  de hele week af, of ik daar wel zo’n zin in had, in zo’n traditioneel einde, en toen bleken het drie vrouwen, en in Malmö was een vrouwelijke bisschop!

Maar in het algemeen zijn het mannen die het voor het zeggen hebben in de kerken, moskeeën en synagogen. De eerste man Gods die ik vandaag tegen kwam was William Stryker, in de graphic novel God Loves, Man Kills. Deze titel zou je een soort van statement kunnen noemen en in het voorwoord zegt de schrijver Christopher Claremont dat hij een verhaal hoopte te schrijven dat lang mee zou gaan met een duidelijke boodschap: het zijn mensen die doden, nooit God, wanneer men elkaar tot niet-menselijk maakt, de ander tot demon, dan begint de discriminatie en het moorden.

William Stryker lijkt op de tv-dominees, hij vermoordt eerst zijn eigen pasgeboren kind en dan zijn vrouw en hij wordt gered van zelfmoord en dan gaat hij het als zijn roeping beschouwen dat hij het heeft overleefd: hij moet de wereld verlossen van de X-men: het zijn mutanten, afwijkingen van de natuur. Dezen hebben speciale gaven, dus je kunt ze ook super-mensen noemen maar voor de gewone mensen met angst, een gevaar: ze zouden het kunnen overnemen, Zijn kind was niet normaal, een monster en daarom moest het wég.

X-men is wereldwijd een hit, een deel van de popcultuur, er zijn minstens drie films van gemaakt, heel veel comics en animatiefilms zijn er ook. Maar dit is het oerverhaal dat zich in het NewYork van de tachtiger jaren afspeelt. Kunnen de X-men een gewone, volwaardige en gewaardeerde plek in de samenleving krijgen of regeert de angst voor het onbekende en het andere?

De tweede man Gods heet Norman Mc Cay in de graphic novel Kingdome Come. Hij zit in zijn kerk, na een preek over de openbaring van Johannes en hij vraagt zich mismoedig af of het al de eindtijd is, er is zoveel chaos. Dan wordt hij bezocht door een soort van engel, die hem over de wereld en in het heelal leidt en hem aanspoort om Superman terug te halen. Sinds deze tien jaar tevoren met pensioen is gegaan, heeft de wereld de hoop verloren, mensen hebben nou eenmaal een figuur nodig om tegen op te kijken en die belooft hen altijd te redden: eerst was dat God en daarna werd dat Superman.

Er ontspint zich een heel origineel verhaal, geschreven door Mark Waid: Superman heeft grijzend haar, hij wil met andere superhelden een reddingsgroep voor de aarde vormen, allemaal oudere heren en een enkele dame, en ook Batman is half kreupel met sneeuwwit haar en lijkt aanvankelijk niet mee te willen doen. Het superteam stuntelt, de mensen gaan aan hen twijfelen en op het einde trekken beiden de conclusie dat er geen superhelden nodig zijn: het zit in mensen zelf om er iets van te maken.

's Avonds bekeek ik de film Disobedience, die begon met een preek van een rabbijn in de synagoge, die qua taalgebruik helemaal aansloot op de twee eerdere voorgangers van God, vol Bijbelse verwijzingen, maar nu naar de Thora, God heeft de mensen gemaakt naar zijn evenbeeld, maar die kunnen ook beestachtig zijn... de rabbijn stort neer en sterft. Zijn dochter is fotograaf geworden in New York en heeft de zeer rechts-orthodoxe Joodse gemeenschap in Engeland verlaten. Ze komt terecht in haar verleden, waar ze een hecht driemanschap vormde met Dovad en Etsi. Hij is de spirituele zoon van de gestorven rabbijn en opvolger, en Etsi is na het  vertrek van Ronit ingestort en hersteld, ook door  te  trouwen met Dovad... Dat had Ronit niet kunnen bedenken...

Een mooie, intense film met datzelfde thema wat al de hele zondag speelde: wie maakt de wereld? God en zijn geboden of hebben mensen keuzevrijheid en kunnen ze hun hart volgen en zullen ze zo het onverwachte kunnen toelaten en tot vernieuwing in staat zijn? Laten ze zich klein houden en zaaien ze namens God verdriet en vernietiging en vernederen ze zichzelf of putten ze uit het vat van een positief geloof in zichzelf, zelf een bron van creativiteit naar een wereld waar men in harmonie met zichzelf en elk andere leeft? Het was een  welbestede zondag met één enkele korte regenbui; van buiten dus naar binnen en dit niet alleen maar letterlijk.