dinsdag 9 juni 2020

Geen Oerol, dan maar tuintheater

Anders... had ik vandaag om deze tijd op de boot naar Terschelling gezeten. Ik had ook in de planning om geen terugreisticket te nemen en daar te kijken hoelang ik het nog na Oerol leuk zou vinden in mijn tent, in de natuur. ‘Helaas, het is wat het is...’ Deze zin is al ontelbaar veel door een ieder gebezigd, natuurlijk. En dan je zegeningen tellen dat je een dak boven je hoofd hebt en genoeg te eten en te drinken. Of niet: juist in totale paniek en stress schieten, bestaanszekerheid die op de helling is komen te staan, knagend gemis en machteloosheid om mensen om je heen...

Ik kan mij alleen gelukkig prijzen. In mijn tuintje dat als klein rustig paradijsje voelt, vol leven om mij heen: kikkers in allerlei maten springen langs,  mussen tjilpen, merels vliegen op ooghoogte voorbij en scharrelen soms op enkele meters van mij af. Er moest ook een nest zitten, nog geen twee meter vanaf waar ik veel zit, in de dikke bruidssluier, want een mannetje en vrouwtjes merel duiken er regelmatig in of komen eruit en turen dan op een uitstekend takje om zich heen. Dat lijkt op hoe ik graag over de duinen aan zee tuur, dacht ik vanochtend, midden op Terschelling...

Gisteren stak ik mijn neus in de struiken, maar kon het nest niet vinden. Maar vandaag keek ik nog eens en keek zo recht naar het bewegende kraaloog van Merel! Tenminste als ik me het niet heb verbeeld, ik zal de check nog meermaals maken. Er vliegen  ook tortelduiven die dit jaar, geloof ik, een nest in de kruin van een boom hebben in de voortuin, de musjes zitten nu ook weleens op de warme kale dakpannen en er waren zes eksters. Ik weet  niet of ik daar nu blij mee moet zijn, roven die geen eitjes en jonge vogeltjes? Ik heb al een jong dood mereltje gevonden...

Tja, nu heb ik deze weken dus genoeg tijd om het verloop van alles te aanschouwen, zoals ook de groei van de courgette, de aardappel, de munt en de rabarber. Ik kan alles water geven, als het nodig is. Andere jaren is na Oerol de tuin een beetje een woeste ravage. Dus ik ben naar het tuincentrum gegaan en heb er drie grote roze, in verschillende tinten, vlijtige liezen bijgehaald en een lichtgele margriet en lupine Een bont geheel, die bloemetjes tegen al het omringende hoge groen. En er bloeien meerdere passiebloemen in de bamboe.

Geen zee, geen wijdsheid, geen prikkelende voorstellingen, geen duinpan om in te liggen... Naar de opmaat van deze dag, de actuele afwezigheid van wat er anders was, gebeurt het me al meer dan een week dat, terwijl ik iets heel anders doe, er ineens haarscherpe herinneringen van iets van Oerol en Terschelling voorbij komen, soms van heel veel jaar geleden. Hoe je brein in je hersenpan werkt, dat blijft een verrassing.