Nichtje L. was dus ook geslaagd. Haar mentoren hadden stiekem geregeld dat ze bij verrassing bij iedereen persoonlijk kwamen aanbellen, met een roosje. En vervolgens was er laat op de middag een livestream met een disjockey, de hobby van een docent, die vanuit de aula een uur lang muziek maakte. Wat was het? 70 nummers, gemixt, in 1 uur. Tevoren een filmpje van alle docenten die een felicitatie deden, middels een glas dat vanuit de eigen huiskamer van de zijkant van het scherm werd overgenomen door een volgende, een Turkse leraar had thee geschonken vanuit een samovar, en op het eind deed iemand op school het allemaal in een vaatmachine op school. Leuk, al die moeite, ik zag ineens dat de school, naast thuis, de belangrijkste omgeving ter educatie en groot worden is.
Ik heb alleen het geluid van het filmpje gehoord, ik zag geen beelden, want ik zat buiten bij het raam tegen het glas, terwijl de rest binnen zat. Nichtje had haar nieuwe vriend C. en een vriendin op bezoek, en dan haar ouders; de bedoeling was om een partytent buiten te zetten, maar die bleken uitverkocht. Ik vond met zijn allen aan een lange tafel binnen toch te risicovol voor mijn situatie, dus bleef buiten. Eerst een beetje zielig toen het ook nog begon te regenen, maar toen kwam het idee om elkaar toch te kunnen verstaan via Facetime zonder face. De buitendeur die eerst openstond maar dicht, tegen de echo. Het zijn het soort ideeën waar ik nou nooit opkom.
Een roosje, terwijl Nichtje voor deze dag een gigantisch groot project door de hele school heen, ontwikkeld had in exotische sferen, waarvoor al voor de Coronatijd ze al materiaal bij de Gamma in de uitverkoop hadden ingeslagen en dat moest dus allemaal terug... Dat is wel sneu. Ik had daarom een exotische plant van crêpepapier in elkaar geknutseld, een grote blauwe bloem met een geel zonnig hart en drie oranje bloemetjes met een roze knop, die allemaal uit dezelfde steel kwamen. Het maken ervan gaf lol, maar het resultaat is wellicht toch wat magertjes in verhouding met de fantasie waarmee je het maakte...
Wat wel meeviel is dat ik vandaag om 8.15u naar de supermarkt in mijn buurt ben gegaan en het was er heerlijk rustig met net en rustig publiek. Dat is dus weer een drempel minder voor mij in deze Coronatijd. Als beloning zoek ik naar Joan Baez die een lied had opgedragen aan George Floyd, zag ik vanochtend vroeg, maar besloot eerst naar de supermarkt te gaan. Nu kan ik het niet meer vinden... wel kom ik langs het liedje The President sang Amazing Grace en zie die beelden weer voor mij van Barack Obama. En dan denk je daar Trump naast en dan lijkt het net of je in het tweede deel van Back to the Future bent beland.
Ik zei: 'Op de toekomst!' tegen Nichtje, toen ik het taartje de hoogte in hief. Op de toekomst: zonder Corona, ooit hopelijk, en zonder Trump-types... al die wereldwijde demonstraties na de gewelddadige dood van George Floyd lijken dezelfde energie bij zich te dragen; een internationale wereld-slaagdag, een verlangen naar Amazing Grace.
