Mensen! Ja, dat zijn we in deze Coronatijd, in een vrije democratie. Dus als er dan onvoorzien zoveel mensen toestromen voor een zaak die nota bene gaat over het willen de-escaleren van geweld en de schending en dood van één individu op straat vermorzeld door een politielaars, dan past mijn inziens hierbij alleen maar ruimhartigheid vanuit een besef dat het leven nu eenmaal niet te controleren is, het verlangen naar vrijheid en menselijkheid nu eenmaal blijft stromen, ook of juist in Coronatijd. Die demonstratie toont wie we zijn: mensen die niet alles onder controle kunnen houden, vooral niet als je juist elkaar nodig hebt voor een protest, op zoek naar wereldwijde verbondenheid tegen politiegeweld en de onderhuidse segregatie die er in elke samenleving nog volop aanwezig is. Ik vind dat Grapperhaus zich zou moeten schamen voor zo’n makkelijke openbare ministeriële veroordeling in moeilijke tijden.
Zo, genoeg stoom afgeblazen. Het kan een hete zomer worden, zowel letterlijk zegt de weersvoorspelling, als geestelijk: als we niet wat meer mildheid als een verfrissende bries naar elkaar tonen. Ik hoorde de trompet in ‘Summertime’ uitgevoerd door The Hot Sardines in de sfeer van een oude jazz nachtclub uit de twintiger jaren, de zangeres met een dikke buik in haar kwasi-smoking en losgeknoopt vlinderdasje, zwanger dus van nieuw leven. De groep is door en door New Yorks met meerdere nationaliteiten. New York, nog altijd in lockdown, terwijl Trump nu het leger het land wil sturen om de protesten rondom George Floyd neer te slaan.
Ik hoorde de trompettist en dacht meteen aan Eric Vloeimans en hoe ik ooit, liggend in het gras tussen de mensen op Oerol helemaal door hem werd meegenomen; klanken, muziek die geen grenzen kent en overal kan komen... Zó dus.
