Een ander criterium is de mengeling van culturen of genres die aanwezig is. Of ik val meteen voor de tekeningen en wil die ook voor mijn neus kunnen zien. Of ik vermoed iets origineels in het perspectief of de wijze waarop het verhaal beweging krijgt, wat bij Japanners heel erg aanwezig is, niet alleen in de manga, soms hoor je in gevechtscenes met samurai het zoeven van de zwaarden en het gekletter van ijzer tegen elkaar. Of ik zie iets volkomen mafs en buiten proportie getekend, een fantasie die niks anders wil zijn dan dat: kleurig, humoristisch , hoe onrealistischer, hoe beter.
Ik heb al besloten géén hele series te gaan verzamelen, alleen als ik heel veel genoegen schep in de tekenstijl én het onderwerp, beide dus en dan vind ik het ook een sport om het tweedehands aan te schaffen. Bij bol.com moet je dan voor de bemiddeling €1,99 betalen, per bestelling. Dus dan loont het om er meteen een heel aantal bij elkaar te bestellen. Zo heb ik gisteren een aantal Jonathan’s besteld van Cosey. Ze komen nog uit de tijd voor de computers, dus het zijn inkt en aquareltekenigen die zich in het berglandschap van Tibet afspelen en ook in kloosters, naast de dorpen, de plekken van menselijke concentratie.
Van sommigen weet ik dat ik het leuk vind om er nu één exemplaar van te hebben. Bijvoorbeeld Caroline Baldwin door André Tuymans; Nr 10, de Koning van het Noorden, heb ik nu. Zij is een journaliste met een relatie met een politieman, zij is half-indiaans en in één paneel breekt ze even, omdat ze geen bloed mag geven. Daarmee weet je dus dat erop persoonlijk niveau iets met haar aan de hand is, al bereisd ze de hele wereld. Earl Grey van Pannelogy vond dit sterk aan de serie: dat niet elk deel een happy end heeft. Maar ik vind de tekeningen toch van mindere kwaliteit, dus ik laat het hierbij.
Juist om de tekenstijl en de mengeling van genres, vind ik het nu leuk om Peculia te hebben van Richard Sala. De Indiër van For the Love of Comics besteedde er een korte video aan, als eerbetoon omdat deze onlangs onverwacht is overleden. Hij is duidelijk beduusd omdat hij al heel lang een groot fan is en steeds uitstelde om er de ultieme video van te maken, nog wachtend op een boek dat hij nog niet van hem had.Richard Sala mengt humor, met een beetje griezelig en ernst en ironie en toch ook iets poëtisch en melancholisch allemaal in zijn tekenstijl : Ik zag meteen wat de Indiër bedoelde en wilde prompt ook iets in handen ervan hebben. Maar ik laat het hier vooralsnog bij: het genoegen is daar, in één boekje, ik hoef niet telkens in nieuwe verhaaltjes meegenomen te worden.
Dan is er Sharaz-De getekend en verteld door de Italiaan Sergio Toppi, waarin hij verhalen uit 1001 nacht in penachtige tekeningen of grafiek, telkens de hele pagina gebruikend, in beeld brengt. Bijna geen tekst, het doet aan werk van Gustave Klimt en Egon Schiele denken en er hangt ook een Afrikaanse sfeer. Bij lezing kreeg ik een schokje: er komt een Toeareg in voor, een Afrikaanse nomadenstam uit de Sahel. Ineens wist ik de aantrekkingskracht van de blauwe voorkant ,een reden waarom ik het boek wilde aanschaffen. Het deed mij onbewust aan die ervaring in Niger denken:
Ik was er op bezoek bij Broer, die daar woonde en werkte. Hij had mij voorgesteld aan zijn naaste collega, een vriendelijke man in sjofele westerse kleding, een blouse, een broek, met een riem vastgesjord...we werden uitgenodigd voor het bruiloftsfeest van zijn zus, dat gehouden werd in een grote tuin van één van de westerse villa’s die er daar zijn voor de expats en vroeger de Franse kolonialen. Wij wachten op hem en er kwam iemand de straat in lopen, recht op ons af, statig en gracieus in het lange blauwe gewaad van de Touareg. Het bleek deze collega te zijn, een metamorfose. In zijn ogen en verschijning, een kracht en androgyne presentie met de blik die ik nu zie op de kaft.
