Dat alles is er nog steeds, maar door corona lijkt het alsof we het anders behandelen: van binnenuit, dichter op de huid? Greta Thunberg deed dat al rondom het klimaat en nu is er ook Black Lives Matter, wereldwijd, terwijl de term al veel ouder is, maar nooit, zoals het virus, meerderen, besmette. Er is een wereld die nu een subthema collectief deelt: COVID-19 en het mondkapje is werkelijk overal te zien en er zijn er nog velen die aan thuisisolatie doen en bijna even zo velen - in Nederland tenminste - ondertussen, die dat niet meer willen en af willen van een 1,5- of 2-meter-samenleving.
Thuisisolatie blijkt steeds meer ook een luxe. Je moet de hort op als je geld moet verdienen voor een dagelijkse maaltijd, samenlevingen balanceren of eerder, zitten op de wip, op-en-neer tussen Corona en de economie. Er is bij mij een soort van vermoeden, dat het virus veel verraderlijker is dan de groep van ‘corona-waanzin’ denkt: Nederland heeft een soort van luxe om te kunnen kiezen en te laveren. Kijk naar India: daar moét de samenleving weer open. Mijn dagend optimisme dat Corona nu wel onder controle lijkt, wordt door de vette kop van Trouw op de voorpagina weer gesmoord: 'Één dag zonder corona-doden zegt nog maar weinig'. Ook de reportage op het journaal van een jonge vrouw, ex-corona patiënt die nu bloed geeft ten bate van een geneesmiddel en zegt geen idee te hebben, hoe ze het heeft opgelopen, nee ze deed niet aan carnaval en grote groepen, brengt mij bijna in een complottheorie: dat insiders weten hoe grillig en onvoorspelbaar het virus is, maar geen paniek willen zaaien, want de mens heeft behoefte aan perspectief. Zelfs Jort Kelder, een van de eersten die over de economie begon, zei een keertje later, dat we natuurlijk ook niet willen dat het virus een tweede golf kan veroorzaken... alsof hij in een een-tweetje door Rutte zelf was bijgepraat...
Enfin. Ik zit nog thuis en realiseer me mijn luxe-positie, vergelijkbaar met artiesten in Amerika die ook thuis zitten. Een aantal volg ik al vanaf het begin van de corona-tijd. Zo is daar Norah Jones die trouw elke week op mijn vrijdagochtend een miniconcert aflevert. Maar nu was ze er ook vanochtend en ze praat voor het eerst: ze draagt dit concert op aan alle zorgverleners en familie van slachtoffers van COVID 19. Ze is in het zwart gekleed en eindigt met het liedje dat ze ook op film heeft gezet, met Zoom en medemuzikanten: To Live: een liedje met perspectief: lééf in liefde in het moment.
En Mary Chapin Carpenter zet elke zondagochtend een liedje op YouTube vanaf haar boerderij in Virginia met haar hond Angus die wel eens in beeld is en een poes die in de buurt rondzwerft, zegt ze dan. Ze eindigt elk optreden met de woorden: ‘Stay strong, stay mighty’ en dan balt ze haar hand tot een vuist en laat spierballen zien. En dan is er Melissa Etheridge, die elke dag muziek maakte tot en met Day 57. En toen zag ik een bericht langs komen dat haar zoon gestorven is aan een overdosis... Nu meldde ze zich weer met een concert vanuit de garage die ze nu speciaal daartoe heeft ingericht, sfeervol en kleurig met kerstlichtjes: Healing me (dus ook Melissa Etheridge). Ze praatte ook veel en ik vond het hartverwarmend om te zien dat je zowel haar pijn en verdriet zag als machteloze moeder van een drugsverslaafde, als haar roeping van artiest-zijn: zeggend dat iedereen in het leven dingen meemaakt die je neerslaan en verwonden, maar dat muziek helend kan zijn: tenminste voor haar, nu, en hopelijk ook voor luisteraars.
Zo vergleed de avond en lag ik uiteindelijk in een donkere kamer naar muziek te luisteren, want daarna hoorde ik het nieuwe album van Bob Dylan: Rough and Rowdy Ways, zijn eerste album na acht jaar, met eigen liedjes. Tevoren bracht hij drie cd’s uit met covers van ‘crooners’ zoals Frank Sinatra. Misschien dacht hij zelf ook, dat hij wel klaar was met zelf-schrijven; alles en zoveel al gezegd en ook al de Nobelprijs voor literatuur binnen. Misschien dat de corona-tijd hem weer creatief maakte: de teksten zijn veelgelaagd met honderden associaties en verwijzingen. De titel en hoes passen in deze tijd, waar alles wrikt en kantelt: met op de voorkant mensen die bij een jukebox, zonder gezichten in beeld binnen een dansje wagen...zoals je dat nu graag zou willen... In deze historische corona-tijd: ‘Rough and rowdy ways’...
Zo vergleed de avond en lag ik uiteindelijk in een donkere kamer naar muziek te luisteren, want daarna hoorde ik het nieuwe album van Bob Dylan: Rough and Rowdy Ways, zijn eerste album na acht jaar, met eigen liedjes. Tevoren bracht hij drie cd’s uit met covers van ‘crooners’ zoals Frank Sinatra. Misschien dacht hij zelf ook, dat hij wel klaar was met zelf-schrijven; alles en zoveel al gezegd en ook al de Nobelprijs voor literatuur binnen. Misschien dat de corona-tijd hem weer creatief maakte: de teksten zijn veelgelaagd met honderden associaties en verwijzingen. De titel en hoes passen in deze tijd, waar alles wrikt en kantelt: met op de voorkant mensen die bij een jukebox, zonder gezichten in beeld binnen een dansje wagen...zoals je dat nu graag zou willen... In deze historische corona-tijd: ‘Rough and rowdy ways’...
