Ik was ooit alles bij elkaar ongeveer anderhalve week in Seattle, het begin en eindpunt van een rondreis met de auto en tent door Oregon & Vancouver-island, Vancouver, Jasper National Park. De stad ademt ruimte en vrijheid, mooi gelegen aan een baai aan zee en groene natuur eromheen. De fiets was er een veelgebruikt vervoermiddel, boekhandels waren tot laat in de avond open. Starbucks komt er vandaan, toen nog geen wereldhype, maar wel al heel hip aldaar, de vismarkt, de veerboot naar een eilandje iets verderop, de film Sleepless in Seattle en de woonboot gaan bekijken die er nog lag, veel huizen in het groen met 's avonds wasberen in de tuinen... Maar dit terzijde.
Nu bleek Fantagraphics ook een tijdschrift uit te geven; NOW, waar beginnende artiesten een podium krijgen. Dat is leuk, dan maak je kennis met werk van meerderen tegelijk en krijg je een gevoel voor wat er gaande is. Dat is sowieso leuk van comics/graphic novels: dat het zo internationaal is. Ik besloot twee nummers te bestellen, nr zes en acht, puur ook om de kaft. De eerste met een afbeelding in de sfeer van het werk van Maria Lassing en de andere met een gekke kikker en twee mensjes die op het hoofd in een fauteuil zitten.
Heel toevallig blijkt er in beide een verhaal te zitten van Veronika Muchitsch, zij woont in Cornwall en op haar site zie ik een sympathieke jonge vrouw, die een sfeer om zich heen heeft, wat er ook in beide verhalen zit, I Keira en They Who Eat Alone. Het eerste verhaal gaat over een vrouw van middelbare leeftijd die in een Ikea-winkel gaat wonen. In de tweede is er een fictieve conversatie tussen vijf eters die zichzelf filmen op internet. Zij heeft stills daarvan geschilderd en ze door elkaar gehusseld.
Mukbang heet het, ik zocht het op en ja, het is verbazingwekkend: filmpjes van mensen die je naar een winkel ziet gaan, dan alles uitstallen op tafel en dan alles opeten. Of je ziet een Koreaanse vrouw eerst alles koken en klaarmaken en opeten, een dikke vette man met stapels hamburgers, een conversatie al sushi etend. Voor de camera eten is de gemeenschappelijke deler, soms met smekkende en slurpende, kauwende geluiden.
Maar dit wist ik nog niet toen ik beide verhalen van Veronika las en bekeek. Wel dat ze meteen een impact hadden. Die aparte combinatie van real life, een Ikeawinkel en internet en hoe zij daar mensen ten tonele voert die daarin leven op een uitzonderlijke wijze. Haar kleurgebruik in pasteltinten, het ‘geschilderde’ effect, niet het scherp getekende. Nu blijkt dat deze twee verhalen, ook de enigen zijn die zijn gepubliceerd. Ze schildert ook een man die zichzelf 24 uur per dag filmt en nauwelijks zijn huis verlaat, ‘cyberman’ en ze belt aan bij zomaar een huis en tekent het interieur.
Over zichzelf meldt ze: ‘With an interest in observing solitude and the way we inhabit and experience the world, her comics are a declaration of love to people who create their own worlds in the digital age’. Zij geeft een Gmail-adres en nodigt uit om ‘hi’ te zeggen, ik heb bijna de neiging om dat te doen.
