De woorden gingen gepaard met beelden van Mevrouw S. Die heb ik zo’n twintig jaar gekend tot haar dood, we hebben kennis met elkaar gemaakt in de Stichting Ouderen-Jongeren ‘67. Ja, zij was een echt vrijheidsmens. Ik struinde met haar in de begintijd langs het grof vuil dat op straat stond en heb ooit een bank met haar naar binnen gesleept. Ik heb uit die tijd ook zelf nog een stoel. Als huisvriend had ze een zwarte kraai die ze tam had gemaakt, die zat er gewoon bij op de rand van de tafel en op haar schouder en vloog rond. Veel, veel later, na haar hersenbloeding kookten we op een klein pitje in haar kamer in het verzorgingshuis: zij gaf aan wat ik moest doen aan snijden en bakken en we hadden dan tevoren met haar rolstoel de boodschappen daarvoor gedaan. Ik heb nog steeds haar oude keukengerei in gebruik: een grote lepel, vleesvork, schuifspatel met lichtgele en oranje handvatten.
Waarschijnlijk is zij weer zo levend tevoorschijn gekomen omdat haar kleindochter ergens woont op weg naar de waterplas en ik vorige week daar bijna elke dag fietste en mij afvroeg of ik haar zou herkennen, nu zij ook alweer twintig jaar ofzo ouder is geworden... Ik ken haar als kind en toen als tiener en jonge vrouw. Zij heeft een grote slak van glas die ik uit Venetië als souvenir had meegenomen. Mevrouw S was daar heel blij mee, het werd een pronkstuk in haar kast. Na haar dood zei haar dochter dat ze die slak zonder nadenken aan haar dochter had gegeven, die deze ook altijd zo mooi vond: Of ik deze terugwilde? ‘Nee, laat maar hoor’ zei ik. Tenslotte heb ik van Mevrouw S. mijn eerste beeldje van Franciscus van Assisi gekregen en een klein Mariabeeldje die op de tv stonden. ‘Neem maar vast mee, want mijn familie begrijpt daar toch niks van’ zei ze erbij. Dat was lang, lang voordat ik zelf echt iets met Franciscus kreeg...
