Sorolla. De geuren van...?

Het wordt vandaag weer een prachtige zonnige dag in mijn tuin, de lucht is klaar en helder en in de namiddag gaat het naar kamperfoelie ruiken, die heeft de buurman overgeplant uit zijn tuin in het plantsoen vertelde hij. Hij vond het een ‘ te slordige plant’ en tja, zij hebben een tuin waar al hun tien huisdieren, negen katten en een hond, die ik nooit heb mee gemaakt, in zijn begraven, heb ik onlangs vernomen. Sinds ik dat weet vind ik hun nette tuintje met vooral gras, een breed stenen recht pad en enkele lantaarns ook ineens de sfeer van een begraafplaats hebben. Ze zitten er ook nauwelijks in, P. rookt er alleen achterin regelmatig haar sigaretjes, waarvan ik de laatste week denk: o, ja zo vér reikt geur, toch wel tien meter van mij vandaan, en daarover zijn de virologen het niet eens of het Coronavirus zich ook zo vergaand kan verplaatsen en kan infecteren...Als hier duidelijkheid over is, kan ik met een gerust hart mijn quarantaine opheffen.

En ook de kamperfoelie, die voor mij helemaal wild mag gaan woekeren ruik ik tot heel diep in de avond...een zoete geur en een halve maan in een heldere lucht, dan wil ik eigenlijk helemaal niet meer naar binnen gaan. Je raakt gewend aan die blauwe luchten en neemt het voor lief , terwijl het toch echt zo was dat voor de Coronatijd de lucht troebel was. Ik heb ooit een boekje met reproducties van Sorolla meegenomen, een Spaanse schilder en daar in Valencia aan zee, daar was het zo klaar en helder als op zijn afbeeldingen. Maar niet thuis, in Nederland. Maar nu zie ik een filmpje met 38 schilderijen met muziek van Chopin en dit is nu dus ook de atmosfeer in mijn eigen achtertuin: die schone klare lucht waardoor het ook lijkt dat je veel beter ruikt. 

Douwe Bob zong bij M  ‘Wonderful World’ juist met opzet nú uitgebracht in deze Coronatijd en ik vind dat ijzersterk, temeer omdat ik zelf al actief gedacht had: nou, dat is dus een liedje wat nu even helemaal niet past in een wereldwijde pandemie en een wereld die zich zelf op slot heeft gezet. Juist wel is dus zijn statement. Dit blijven ervaren ondanks gemis en beperking en crisis, als vanzelfsprekende peilers in je leven wankelen of verdwijnen, dat is de kunst...: het is een wereld vol wonderen. Het is een nieuwe dag en ik volg het spoor weer van onverwachte ontdekkingen, al snuffelend, de zoete geur van er-gewoon-zijn; ademen, leven.